De metalcorescène is uitgestorven, dat weet de geoefende luisteraar al jàren. Het grappige van de zaak is dat de metalcorebands dit ook beseffen en dus een nieuwe trend zoeken om op te parasiteren, zoals Trivium en de christenzieltjes van As I Lay Dying proberen met thrash metal. Still Remains is ook een metalcoreband (een slechte dan nog), maar waarvan de leden duidelijk niet kunnen beslissen welke richting ze uitmoeten. Hun ondermaatse debuut, 'Of Love And Lunacy', was nutteloos en ongeïnspireerd en kwam uit bij Roadrunner. Ditmaal zijn ze terug met 'The Serpent', waarvan ze zeiden dat deze sneller, donkerder, zwaarder en melodischer ging zijn, iets wat praktisch iedere metalcoreband tegenwoordig zegt.
Het grootste probleem met 'The Serpent' is de voorspelbaarheid en ongepastheid ervan: doorheen de nummers gaat Still Remains meestal van een afgekookte melodieuze metalcoreriff naar een ongeïnspireerde en voor het gehoor lachwekkende emopartij waar zeurderige vocalen en gitaren aan te pas komen. De instrumentale titeltrack belooft nochtans wel wat en de melodieuze intro van 'Wax Walls of An Empty Room' is zeker op zijn plaats, maar onmiddellijk komt het reeds vermelde probleem: een voorspelbare metalcoreriff treedt in en een overgang en refrein met typisch Amerikaans melig zang en gitaarnootjes zijn er gewoon teveel aan. 'Stay Captive', 'An Undesired Reunion' en 'Dropped from The Cherrytree' zijn nog meer van hetzelfde, alleen dat het emo/poppunk-gehalte zich hier nog meer vertoont. De gestolen melodeathriff in 'Anemia in Your Sheets' is nog wel fijn, maar het gejank en de melige keyboards enerzijds en de stomme pogingen tot brutaal zijn anderzijds maken niets meer goed. Ja, de band heeft een keyboardspeler, maar deze heeft ook een groot probleem: hij gaat teveel terug op een melig, irritant kooreffect en een modern tranceriedeltje. Deze komen het meeste op de voorgrond op 'Dancing with The Enemy', dat een aanstekelijk, tof poprefreintje heeft dat je wel eens beter uitgevoerd hoort door moderne metalbands als Raunchy. Het enige positieve aan Still Remains zijn de solo's (als ze er al zijn), die goed gedaan en hoorbaar zijn. Het is dan ook lachwekkend als het laatste nummer, 'Avalanche', tevens het enige is dat meteen uitbarst met dubbele basdrums en redelijk death metalvocalen en geen heldere emovocalen gebruikt. Dit is ook niets nieuws voor de luisteraar als deze maar weet heeft van bands als Maroon en Neaera, die beiden de begrippen melodieuze death metal en metalcore à la lettre uitvoeren, in tegenstelling tot de koorknaapjes van Still Remains.
Net zoals vele andere bands is deze er weer eentje teveel in de metalcorescène, dat staat vast. Het is alleen jammer van de verspilde moeite aan dit collectief, die veel beter besteed is aan metalgroepen die wél potentieel hebben en wél vindingrijk zijn.
Meer over Still Remains
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
