Subsonic Symphonee is een Australische band die zichzelf omschrijft als "een mengeling van zware breakbeat, harde gitaren, donkere synths en melodieuze zang". Dat is een vrij juiste, maar iets te vriendelijke beschrijving van hun sound. Hun debuut 'Extreme Evolution' bevat inderdaad elementen uit verschillende stijlen, maar het is vooral een goedkope mengelmoes van slechte techno en fake gothic.
Opener 'Ostragoths' probeert met donkere, dreigende synths en een ijle vrouwenstem meteen een gotische sfeer op te roepen, maar doet dat op een zodanig clichématige manier dat het niet overkomt. Het is het eerste en meteen ook laatste rustige moment op de plaat, want wat volgt is een uur lang simplistische beats, doodeenvoudige riffs en pseudo-agressieve teksten. De songs hebben allemaal een zeer eenvoudige structuur: dreigende intro, strofe, refrein, strofe, refrein, break, refrein. 'Oscilator' of 'I am' (eigenlijk driekwart van de plaat) klinken als Lords of Acid met iets meer gitaren en af en toe wat strijkers om het geheel wat dramatischer te doen klinken. Ook ritmisch is er niet veel originaliteit te bespeuren: ofwel een 4/4-beat, ofwel een versnelde breakbeat, telkens ondersteund door goedkoop klinkende metalriffs en trancesynths. Steeds hetzelfde ritme is op zich geen probleem, maar als het ook telkens exact dezelfde beats en drums zijn begint dat al gauw te vervelen. Ook de teksten zijn van een bedroevend niveau en worden op een veel te dramatische (en vooral regelmatig valse) stem gedeclameerd. En wanneer er dan eens iets origineels uit de bus valt, zoals het eenvoudige synthmelodietje in afsluiter 'One You Want', wordt dat idee zodanig lang herhaald dat het weer vervelend wordt. Een ander probleem is dat veel nummers nogal onzeker klinken: het lijkt wel de kunst zoveel mogelijk verschillende geluiden in elk nummer te stoppen, in de hoop dat er af en toe eens iets leuks tussen zit. Daardoor krijgt de luisteraar de indruk dat er geen songs, maar enkel aan elkaar geplakte geluidjes op de plaat staan.
'Extreme Evolution' is dus allesbehalve een baanbrekende plaat. De goedkope technobeats, pseudo-agressieve metalriffs en theatrale gothicsfeer zijn zo overdreven dat het soms grappig, maar vooral vaak vervelend en irritant klinkt. Klinken als andere groepen is geen misdaad, maar op een agressief, simplistisch doorslagje van Lords of Acid zat niemand te wachten.
Meer over Subsonic Symphonee
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
