Het regent goede referenties in de perstekst van het quasi onbekende project Subway. Zo heeft het Britse duo blijkbaar een vaste plek veroverd in de platenbakken van Hot Chip, Carl Craig en Prinz Thomas en staan ze vertegenwoordigd op de Global Underground-mix van Danny Howell. Maar belangrijker nog, is dat hun tweede langspeler uitgebracht wordt op het befaamde Londense Soul Jazz-label. Dat alles geeft echter nog geen garantie voor instant success. Hoewel Michael Krikman en Alan James op 'Subway 2' negen tracks uitbrengen die bulken van de 80's referenties (de platenfirma spreekt van een huwelijk tussen de bekendste krautrockbands, Detroit techno en Italian house), gaan Michael Kirkman en Alan James immers niet voor een consistente plaat met hapklare dansmuziek, zo blijkt.
De ingrediënten die Subway gebruikt zijn misschien niet bijster spectaculair, het resultaat mag er echter wezen. Psychedelisch wentelende gitaren, een Giorgio Moroder-synthesizermotiefje en een rechtdoor dravende discobeat: daarmee is het meeste opgesomd. Klanken moeten niet mateloos diep of uitgepuurd zijn, maar zo natuurlijk mogelijk overkomen. Er wordt wel veel met effecten en studiospeeltjes gegoocheld, maar dat ligt er nooit vingerdik op. Zo klinken tracks als 'Lowlife' of 'Simplex' als solide, homogene en enkelvoudig ingekleurde discohousetracks. Dankzij een permanent lome ondertoon die wel voortdurend in beweging is, klinkt dit album als een geheel van boeiende, dromerige gebeurtenissen. Wat 'Subway 2' echter nog leuker maakt, is zijn algehele verhaallijn. De toegankelijke aanvang met drie rechtlijnige beattracks – weliswaar al met wat psychedelische ingrediënten doorspekt – krijgt met het zweverige 'Harmonia' een stevige deuk. Songs verglijden tot basloze sfeerpassages die het luie karakter van de plaat nog verzwaren en waarbij rondtollende, zelfs hallucinerende effecten de hoofdrol opeisen. Om elkaar cirkelende gitaren met reverb-vervorming, een zenuwachtig onderbouwd pieptoontje dat zich vervelend in het hoofd vestigt of zelfs een verknipte, machinale stoorzender-track zorgen voor een boeiende luistertrip op de tweede helft van dit album. Vooral 'Horizons' spant met zijn opborrelende spacegeluiden de kroon, een track die het zelfs zonder tikkende ritmen of schuifelende patronen stelt. Tenslotte zijn er de twee prachtig verhalende afsluiters 'Delta II' en 'Xam'. Beide kennen met veel zweverige, psychedelische effecten een gestage maar doeltreffende opbouw naar een climax waar eindelijk ook de beat opnieuw de kop opsteekt en vormen daarmee, naar de traditie van oude Sven Väth-platen, een majestueus geheel. En het zijn juist die climaxen waar zo lang op moest gewacht worden, die deze plaat op een meesterlijke manier een trapje hoger tillen.
Een eenvoudige hoes met twee pulsbewegingen, titels die uit één woord bestaan en een weinigzeggende projectnaam (wie wil zich nu vereenzelvigen met metromuziek?): Subway kiest niet meteen de gemakkelijkste route. Dieper graven is echter de boodschap, hoewel het duo daar zelf niet op lijkt aan te sturen. Niet dat dit een geniale plaat is, maar er is toch keurig over nagedacht.
Meer over Subway
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
