Suicide Commando, het muzikale stokpaardje van Johan van Roy, is één van die typisch Belgische new wave-adepten die in de 90’s in het voetspoor traden van Front 242 en waarmee internationaal goed gescoord wordt. Net als Front zweert Suicide Commando ook bij militaristische beats, extreme slogans en een agressieve uitstraling. Maar van Roy gaat, zeker op zijn nieuwste werk ‘Implements of Hell’ nog wat muzikale stappen verder. Een explosie van geluid en zowel mokerende als moordende, industriële beats maken van dit album een toonbeeld van zogenaamde dark elektro.
De verwoestende kracht van dit project is op het zesde studioalbum helemaal ten top gedreven. Ritmes die knallen als zweepslagen, vervormde schreeuwzang en overstuurde, getransformeerde gitaarnoise beuken permanent in op de luisteraar. Titels als ‘Die Motherfucker Die’, ‘Death Cures All Pain’ of ‘The Pleasures of Sin’ liegen er niet om: dit is een muzikale verpersoonlijking van het opperste kwaad. Maar er is meer. Suicide Commando goochelt immers ook met verslavende trancetunes en diepe, melodieus sterke elektronische pulsgolven. Zo leeft dit album in een permanent spanningsveld tussen compleet in het rood getrokken herrie en gelaagde, verslavende melodieën. Zo is ‘Death Cures All Pain’ een frontale brok benevelend lawaai.
Gelukkig geeft Johan van Roy een enkele keer geen plankgas. ‘God Is in the Rain’ is opgebouwd rond melodieuze synthesizers die voor een keer niet overstuurd worden en afsluiter ‘Until We Die’ stelt het met ‘slechts’ 112 bpm. Dat is trouwens wel nodig, want deze uiterst felle en donkere elektroplaat die lekker hip en hard klinkt, begint ten langen leste wat te gestoord te klinken. Het opnamevolume is zo fel, dat deze muziek – hoe stil ook – altijd te luid overkomt en de tot spookruis getransformeerde, haast onverstaanbare zang verliest na een song of elf aan kracht. Op die manier verdwijnt een heerlijk gescandeerd, industrieel ‘Come Die with Me’ een beetje in het totaalgeweld.
Vampieren, doommeesters en massamoordenaars verenigt u: na vier jaar is er opnieuw een studiofeestje van Suicide Commando voorhanden. Opnieuw overstijgt Johan van Roy begrippen als luid, agressief en hyperkinetisch in een muzikale waanzin van mokerende psytrance en dark elektro. Alle power, gelaagde diepgang en verslavende melodieën ten spijt, mist dit album echter de afwisseling en rustpauze waar een normale sterveling al eens naar snakt. Een boog moet toch niet altijd gespannen staan? Maar zo’n boodschap is natuurlijk niet aan Suicide Commando besteed.
Meer over Suicide Commando
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
