Hongarije is niet meteen een land dat bekend staat om zijn metal of stevige hardrock, maar dankzij Superbutt komt daar hopelijk verandering in. Toegegeven, de band grabbelt lustig in de invloeden-ton en komt naar voor met een plaat die mogelijk iets te hard achterloopt om hip te zijn, maar het leidt geen twijfel dat hetgene de heren laten horen op 'Music for Animals' lekker wegluistert en zelfs populair potentieel heeft.
Het valt erg lastig om te ontdekken welke stijl Superbutt (tegelijk hilarische edoch geniale bandnaam, overigens) nu juist het liefst gebruikt. Zo vallen er in verschillende nummers elementen te herkennen van potige hardrock (Godsmack) tot meer industrieel getinte metal (Clawfinger) tot zelfs wat progressieve invloeden. Die mengelmoes klinkt door de band genomen als een rechtdoorzee versie van Tool die te veel gedronken heeft de avond ervoor en nu een knoert van een kater probeert weg te werken. Daar is vooral de stem van zanger András Vörös debet aan: de brave man heeft wel wat weg van een Lemmy, maar dan net iets minder legendarisch.
De muziek zelf is niet voor één gat te vangen, maar het tempo ligt overwegend op het niveau van 'pompend'. Dat maakt in bepaalde gevallen de tracks haast dansbaar. Geen idee of het de bedoeling was, maar in een fuifzaal maakt dit vast brokken. Het is ook opvallend dat de ritmepartijen lekker strak zitten en daar hun licht industriële karakter weergeven, maar dat er links en rechts verdacht ingewikkelde solomomenten door het zwerk schieten, bijna alsof de snarenplukkers de toehoorders graag op het verkeerde been zetten.
Toch is niet alles rozengeur en maneschijn, want hoewel het adrenalinepeil vrij goed aanwezig is, blijft van de gehele plaat toch net wat te weinig hangen. An sich zit het goed in elkaar, maar echt memorabele tracks of pakkende hooks vallen zelden te rapen. Dat maakt 'Music for Animals' wel geschikt als soundtrack bij een rondje fitnessen, maar om echt te genieten, is er net te weinig catchiness aanwezig.
