Een goeie twintig jaar geleden liet het Franse Supuration 'Cube' op de wereld los en voor die tijd was dat best een aardig staaltje van progressieve death metal. Fast forward naar de 21ste eeuw, en nu pas verschijnt het derde deel van de 'Cube'-serie. Is het album dan ook sterk genoeg om de cultstatus van deze act te rechtvaardigen en de lange wachttijd te verklaren?
Driewerf helaas, maar 'Cube 3' faalt op veel vlakken. Soms lijkt het alsof de tijd voor deze heren is blijven stilstaan, maar waar andere acts de invloed en sfeer van het verleden kunnen vatten en er pakkende songs mee kunnen schrijven, is Supuration vandaag de dag achterhaald en ronduit saai. Death metal moet in wezen zo brutaal of pakkend zijn dat luisteraars hun onderbroek er spontaan van af zakt, maar dat is hier nergens het geval, wel integendeel. Supuration is duidelijk vergeten hoe ze pakkende songs moeten pennen. Dat de band geregeld dissonanten en bizarre songstructuren wil bezigen, betekent nog niet dat ze progressief bezig zijn – vooral niet aangezien alles zo plat als een vijg klinkt.
'Cube 3' is op alle vlakken een slag in het water: de productie is ontiegelijk flets, geen enkel nummer valt op in positieve zin of blijft hangen en de vocalen zijn zo slapjes dat de vraag rijst of er daadwerkelijk death metal gebracht wordt. Waarom dit album alsnog uitgebracht wordt, is dan ook een raadsel, want Frankrijk heeft meer dan voldoende kwalitatieve bands zitten die nog op zoek zijn naar een vriendelijke hand die hen meer erkenning en bekendheid wil geven. Het is niet omdat Supuration al erg lang meedraait, dat het daarom bij definitie een goede band hoeft te zijn.
Progressieve death metal? Eerder een doodsaaie boel met weinig daadkracht, een ondermaatse sound en nummers die kant noch wal raken en vooral nergens kunnen beklijven: dat is de trieste balans voor 'Cube 3'.
