Het blijft vreemd dat een band als Sylvan nog niet op grote schaal is doorgebroken. Dit kwintet uit Hamburg is een toonbeeld van epische stadionrock. Het blijkt onder het progrockpubliek al enige jaren een grote aanhang te kennen, temeer omdat muzikale landschappen van meer dan tien minuten in het verleden eerder regel dan uitzondering waren. Verder volgt hun zesde plaat 'Presets' het gelijktijdig geproduceerde conceptalbum 'Artificial Paradise' op, dat bulkt van eindeloze sfeerbeelden. Met 'Presets' haalt Sylvan echter eerder referenties als Coldplay, U2 of Keane naar boven, dat wil zeggen: heerlijk zwevende gitaarpopsongs die niet wegglijden in oeverloos atmosferisch geneuzel. Dankzij een kristalheldere productie en een krachtige, melodieus sterke inhoud is dit plaatje er dan ook een dat gerust door het grote publiek mag ontdekt worden.
De band haalt wijd galmende, melodieuze gitaarklanken uit de kast en weeft daar toch vrij lange songs uit die aangenaam op- en neerdeinen. Hoewel die telkens richting vijf minuten neigen, houden ze toch mooi vast aan de zangstructuur. Dat neemt niet weg dat Sylvan voldoende speelt met thema- en tempowisselingen om zijn liedjes van een mooi symfonisch karakter te voorzien. De warme, open stem van de weinig opzichtige Marco Glühmann, - die het midden houdt tussen Gavin Rossdale van Bush en Billie Joe Armstrong van Green Day - doet echter het meest voorname werk. Het afwisselen tussen intieme stukken en wijds klinkende partijen, klimmen naar steeds grotere hoogten en het vaak aanboren van nieuwe kippenvelmomenten maken van 'Presets' een heus emotioneel spektakel. Bombastisch of dramatisch klinkt het allemaal niet, maar wel episch, rijk en gevuld.
Het krachtige 'For One Day' is met zijn aanstekelijke melodie gemaakt om over een festivalweide te galmen en mondt mooi uit in een zachte cellopartij. 'Former Life', een heuse slow met piano en fluisterzang, zet de intimiteit even voort, hoewel zware drums en open gitaarpartijen het geheel toch komen verstevigen. Iets verder glijdt dit nummer weg in een tranendal van klaagzang, veel strijkers en zweverige klanken, waardoor het eventjes net iets te sterk dreigt weg te kwijnen. Sylvan maakt het zich in dit opzicht natuurlijk niet gemakkelijk. De productie van dit plaatje (die de heren overigens in eigen hand hebben gehouden) galmt heerlijk weg en haalt vergelijkingen met bovengenoemde bands boven, maar de songs durven inhoudelijk iets te veel te springen om echt van vlotte pophits te spreken. Zo neigt de afsluitende titeltrack met zijn twaalf minuten zelfs even richting progrock en symfometal met zijn scherpe klanken en lange intervallen van zwaarder gitaarwerk. Ook de overige songs hebben muzikale interesse boven radiovriendelijkheid geplaatst, wat daarom geen slechte zaak hoeft te zijn.
Sylvan zet met 'Presets' duidelijk een stap in de richting van de grote doorbraak. Het is lovenswaardig dat dit viertal zichzelf niet verloochent door het maken van vlotte singles – iets waar het ongetwijfeld wel toe in staat is - maar toch mooie, golvende liedjes blijft schrijven. Die laatste hebben overigens, zowel omwille van melodie als de leuke zanglijnen, niet de minste moeite om eenieder te overtuigen en zelfs moeiteloos te blijven hangen. Allicht zijn hiermee de laatste argumenten onderuit gehaald om deze plaat niet in huis te halen.
Meer over Sylvan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
