Het is moeilijk te omschrijven, maar er wringt op het eerste gezicht nogal wat met het debuut van Tape the Radio. De groepsnaam komt erg vertrouwd over, de foto van een vrouw die haar haar opsteekt spreekt weinig tot de verbeelding en titel ‘Heartache and Fear’ klinkt niet meteen aantrekkelijk. Als het dan nog blijkt te gaan om drie jonge hipsters uit Londen die als nieuwe revelatie door de vakpers worden afgeschilderd, beginnen de haren wat recht te staan. Gelukkig worden die vooroordelen niet helemaal bewaarheid. Dit frisse album koppelt immers herkenbaarheid aan charisma en komt daarmee leuk en catchy over.
Een van de grootste troeven van dit gezelschap is de onwaarschijnlijke gelijkenis tussen de stem van zanger Malcolm Carson en die van Robert Smith. Daardoor, en mede door gebruik van een vrij donkere, holle gitaarsound klinkt Tape the Radio onmiskenbaar als een jonge versie van The Cure.
Tegelijkertijd schakelt dit drietal nogal herkenbaar, hitsig drumwerk in met veel hihats en dancebeats, waardoor aanleuning wordt gezocht met de huidige lading jonge Britse indiebands die het voorbeeld van Bloc Party volgen. En die combinatie werkt wonderwel. De tien songs op deze plaat grijpen meteen naar de keel en vragen om meer. Het album blijft erg gemakkelijk in de speler steken waardoor liedjes al gauw meezingers worden.
Op gepaste momenten gaan Malcolm, Ben en Bryan over op een grotere stadionuitstraling met galmend gitaarspel en een mooi holle zang. Een track als ‘1989’ (het jaar dat The Cures meest atmosferische plaat, ‘Disintegration’ uitkwam) lijkt met zijn melancholische melodie en wijde klankgolven helemaal de weg naar succes open te breken. Producer Jim Lowe die ook met Stereophonics en Foo Fighters werkte, heeft duidelijk het beste geluid uit dit drietal gehaald.
Vooral in de meer intieme partijen komt de interactie tussen gitaar, drum en zang mooi tot uiting. Maar songs waarin zulke momenten afgewisseld worden met luid galmende stukken, zoals een hemels ‘Suffer Me Suffer You’, blijken op dit album nog het sterkst. De rollende drums, melodieuze gitaarriff en vooral de mooi onderbouwende baslijn zorgen voor een prima openingsrede waarop die mooie, nogal smekende stem van Malcolm Carson de aandacht opeist. Vanaf het refrein kunnen de schuiven dan weer heerlijk open in een mooie wall of sound.
Tape the Radio is de zoveelste band waaruit blijkt dat het geheel meer is dan de verschillende onderdelen. Zonder kenmerkende stem is dit bandje gedoemd te verdwijnen in het anonieme geheel van gelijkaardig klinkende, Britse bands. Als voorprogramma voor Stereophonics, Athlete of momenteel The Duke Spirit is het trio echter mooi op weg om door te breken.
