Thaclthi is een bizarre band. Hoewel ze door sommigen in het hokje van funeral death of funeral doom worden gedropt, is deze groep niet voor een gat te vangen en houden ze zichzelf vooral bezig met het muzikaal opwekken van een bad trip. Drones, ruis, lawaai, geknars, gebrul, soundscapes: het zit er allemaal in. Maar of het een goede plaat is, valt nog flink af te wachten.
'Hinthial' begint de dans en doet dat met een wel erg langzame opbouw. Sferische geluiden (die tot een minimum worden herleid) zwellen aan en dan duiken plots klokken op. Die eenzame slagen werken bevreemdend en zelfs angstaanjagend, iets dat overigens later op deze schijf nog meer aan bod zal komen. Daarna barst het geheel los in een kakofonie van ruis en geschuur, die eigenlijk vrij simpel te catalogeren valt als zijnde 'lawaai'. Muziek? Welke muziek?
Nummer twee, 'E Tu Vivrai Nel Terrore! L'Aldiqua' is een iets meer regulier nummer (hoewel...), maar die hang naar uiterst storende klankbeelden en lawaai is nooit veraf. Idem dito voor 'Ixaxaar' dat zich zowaar een dikke twintig minuten kan voortslepen. Thaclthi houdt ervan om met zoveel mogelijk ruis, lawaai, drones en lompe muziek een luisteraar de kast op te jagen. Noiseliefhebbers en lawaaikikkers krijgen hier ontegensprekelijk een stijve van, maar dat maakt het allemaal niet beter verteerbaar. In tegendeel, Thaclthi werkt zo storend en zo schurend dat het bijzonder lastig wordt om een volledige plaat uit te zitten. Niets tegen beangstigende muziek, maar dit gaat er gewoon zo hard over met momenten dat er enkel lawaai overblijft. Men kan het avant garde noemen, maar eigenlijk is het gewoon een hoop herrie die kant noch wal raakt.
Met 'Erat Ante Oculos' kan iemand makkelijk het ongedierte uit een huis wegjagen of die vervelende buren finaal door het lint doen gaan. Maar wie muziek verwacht die een richting heeft en die beluisterbaar is, zal van een zeer kale kermis thuiskomen.
