Het Britse The Axis of Perdition debuteerde destijds op het ondertussen teloorgegane Rage of Achilles met de meest angstaanjagende black metalschijf ooit: 'The Ichneumon Method'. Deze heren vatten perfect de essentie van razende black metal in een wervelwind van vervormde zang, industriële noise en onverdunde black metal agressie. Ondertussen is iedereen een paar jaar verder en blijkt dat The Axis of Perdition het trucje nog steeds niet verleert heeft, al is het geheel ontegensprekelijk toegankelijker geworden. In het geval van 'Tenements (of the Anointed Flesh)' wil dat eigenlijk nog lang niet zeggen als zou dit easy listening zijn.
Het voornaamste verschil met vroeger is dat de heren de totaalsound niet meer zo overdadig volproppen. Waar het debuut echt elke seconde dichtgetimmerd had, laat dit album links en rechts iets meer ademruimte. Dat is echter allemaal behoorlijk relatief, want de smerige, ranzige en vervormde versie van black metal die deze band propageert, laat een doorsnee muziekluisteraar spontaan alle darminhoud in de broek lossen. Toch wel sterk dat een act dat nog steeds kan, eigenlijk.
Het ongemakkelijke effect aan de muziek van The Axis of Perdition zit hem in het schaamteloze gebruik van vervorming: zowel de gitaren, drums als zang krijgen geregeld de volle lading van een industriële behandeling, waardoor alles koud en machinaal klinkt, precies het soort ijselijke muziek dat de apocalyps hoog in het vaandel draagt. Tegenover vroeger is de zang wel iets meer toegankelijk geworden doordat er iets minder ruis op werd gezet, maar dat neemt niet weg dat deze nog steeds behoorlijk ziek en gestoord klinkt. Het gitaarwerk is op zijn zachtst gezegd afwijkend, met veel oog voor vreemde tempowisselingen en een veelvuldig gebruik van atonale akkoorden en melodieën die op het eerste gehoor die naam niet waardig zijn.
En toch... The Axis of Perdition weet in zijn extreme songs zodanig apart en kwaadaardig over te komen, dat er geen twijfel over bestaat al zouden deze heren het menen. Toegegeven, er is al veel inkt gevloeid over het feit of black metal al dan niet zijn kwaadaardige natuur is kwijtgespeeld ten voordele van een meer pretpark-achtige atmosfeer, maar bij bands als dit The Axis of Perdition of het Franse Blut Aus Nord bekruipt een luisteraar het gevoel van onbehagen als zouden eeuwenoude demonen elk moment vanuit de schaduwen kunnen tevoorschijn springen en alles verscheuren. Net dat maakt deze act dan ook zo speciaal en aangrijpend.
Makkelijke muziek zal The Axis of Perdition nooit maken, en ook dit album is er eentje dat best met mate wordt geconsumeerd. Wie echter even doorzet, ontdekt dat er achter de waanzin een aantal erg sterke songs verscholen zitten, die chaos, duisternis en machinale gekte verenigen tot een vloeiend geheel. Niet voor zwakke zielen!
