Tijdens de zomer van 2002 zocht de Antwerpse VZW Rataplan voor hun festival nog een hoofdact 'waarop gedanst zou worden'. Naarstig werden leden van Wawadakwa, The Internationals, Flat Earth Society en El Tattoo del Tigre bijeen gesprokkeld om The Belgian Afrobeat Association (BABA) te vormen. Dit monstercollectief zorgde sindsdien voor het betere heupenwerk en de mooiere kontendraaierij bij feestend Vlaanderen. De power en klasse van 23 'Vlaamsche Afrikanen' staat na de zomerfestivals netjes op een schijfje.
Negen nummers tussen de 4 en de 7 minuten boordevol afrobeats. Die beats beperken zich uiteraard niet tot de tamtams van Afrika, maar klinken door tot in de salsa en ska van de Caraïben. Maar liefst 7 percussionisten en drummers laten op deze plaat het ritme van het hart der duisternis sneller slaan. Terwijl één gitaar een snel loopje eindeloos herhaalt, funkt de andere er in akkoorden meestal op los. Voorts nog twee dragende bassen en een bijzonder aardige synthesizer maar bovenal véél blaasgeweld. Opzwepende, gemene afrofunk zoals die van Manu Dibango komt uit 11 blazers knallen. Dat komt vaak als een bom aan maar klinkt even vaak subtiel, gevarieerd en virtuoos. Trompetten en saxen spelen eenvoudige en herkenbare lijntjes die makkelijk in het gehoor liggen. Om die herhaling boeiend te houden wordt er eindeloos op- en afgebouwd. Dat lukt uiterst goed in de 2 nummers van Dennis Dellaert (gitarist van The Internationals): 'Afroporn' is langzame, onderhoudende, zoete ska en 'It's 3 o'clock' klinkt als een spannende Afrikaanse versie van het James Bond-thema. Het is een uitdaging voor de luisteraar om de puzzel uit elkaar te halen. In '1, 2, 3 Soleil' en in 'Octopus', twee andere toppers, doen warme orgelklanken de ondeugende afrobeats nog beter uitkomen. 'The King is Among Us' en hij funkt!
Live hadden de heren van BABA, vooral in het begin, last om de aandacht van de luisteraars vast te houden en dat zie je op de overige nummers van deze plaat ook gebeuren. In nummers als 'Quelque Chose' en 'O Bruni Blues' bijvoorbeeld zitten supergoede ideeën die beter verknipt zouden worden tot kortere, krachtigere songs. Een truukje dat BABA toepast om het interessant te houden is zangers inzetten. Helaas pindakaas, goede muzikanten zijn daarom nog geen goed zangers. De bijdrage van de meisjes van Lais mag er zijn en de Antwerpse tekst op het Think of One-achtige 'O Bruni Blues' -Ons moeke zé pas oep / zie wa ge doe in Oeagadoegoe - is leuk, maar de rest ('Babalu Ayè', 'Femme Fatale', 'Quelque Chose') hadden ze beter uitbesteed of gelaten. Desondanks slaagt BABA erin met deze verfijnde plaat de zwoele zomer weer even tot in de huiskamer te brengen en daar kan niemand iets op tegen hebben.
Meer over The Belgian Afrobeat Association
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
