The Blue Project is – in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden – geen project maar een echte band, bestaande uit zangeres Maria Cristina Anzola en programmeur/muzikant Davide Borghi. Het duo laat op 'Adrift' een collectie zachtjes meanderende songs horen die etherisch, rustiek en occasioneel mooi zijn. Het is apart en tegelijk onwerelds, wat zorgt voor een mooi werkstukje sfeermuziek.
The Blue Project heeft weinig uitstaans met ambient of dergelijke klanken, want de twaalf tracks van dit album zijn wel degelijk op zichzelf staande nummers. Ook de speelduur is naar popnormen genomen (gemiddeld zo'n drie minuten). En toch heeft 'Adrift' hints naar ambient en soundscapes, want het geheel is door de band genomen erg zweverig. Dat komt voor een groot gedeelte op het conto van zangeres Maria: zij beschikt over een warm omfloerst timbre en ze zingt meestal erg zachtjes, met een bijna fluisterend effect. Dat breekbare geeft een mens de neiging om haar te willen omarmen en te vertellen dat het allemaal wel goed komt. Zij complimenteert de aparte muziek erg netjes, maar het is zeker dankzij haar dat de aandacht behouden blijft.
Muzikant Davide construeert ook niet van de makkelijkste nummers. Hoewel de boventoon erg melancholisch aandoet, geeft hij het geheel wat meer afwisseling en iet of wat punch met voorzichtige percussie en aparte blieps en bloepjes die normaal gesproken niet voorkomen wanneer de synthlijnen zweverig worden. Het is net die afwijkende aanpak die The Blue Project een apart karakter geeft en dat er vooral voor zorgt dat deze rustige muziek naar meer smaakt en nooit gaat vervelen.
'Adrift' is sowieso geen album voor liefhebbers van iets steviger dan wel sneller spul. Wie echter appreciatie heeft voor aparte en mistige muziek die smeekt om onder een fleece dekentje stevig geknuffeld te worden, kan hier perfect het hartje ophalen.
