The Boxer Rebellion is wat heet een internationaal gezelschap: frontman Nathan Nicholson komt uit het Amerikaanse Tennessee, gitarist Todd Howe is een Australiër en de ritmische tandem Adam Harrison (bas) en Piers Hewitt (drums) bestaat uit twee volbloed Engelsen. De groots opgezette indierock van hun vierde studioalbum ‘Promises’ lonkt nadrukkelijk naar grote arena’s.
De weidse, glasheldere productie is van de hand van Billy Bush, de man die ook achter de knoppen zat voor het gros van de platen van Garbage. Het resultaat is een uitgebalanceerd klankenpalet waar de scherpe kantjes zorgvuldig afgevijld zijn. Opener ‘Diamonds’ drapeert een opzwepende drumpartij en luchtige bas met frivole gitaarlijntjes en uitgesproken melancholische vocalen. Tel daarbij het breed uitwaaierend gitaararrangement in het openbarstend refrein en men weet welk vlees men in de kuip heeft. ‘Fragile’ voegt een stel keyboards toe en doet het kunstje probleemloos over.
De meest geslaagde exponent van deze aanpak is ‘Always’, waar hoekige postpunkdrums, stuwende bassen en galmende indiegitaren culmineren in een mesmeriserend en verdraaid catchy refrein. Al blijkt die formule geen garantie op succes: de elektronische accenten uit ‘Take Me Back’ zorgen niet voor een meerwaarde, terwijl de vocale uithalen in ‘Low’ te nadrukkelijk richting platte pathetiek neigen. De meanderende pianoballade ‘New York’ is gelukkig groots zonder goedkoop te worden. Zowel ‘Keep Moving’ als ‘Safe House’ weten middels etherische ooh oohs onder het vel van de luisteraar te kruipen.
The Boxer Rebellion grossiert in majestueuze muzikale anthems die zonder verpinken naast de triomfantelijke stadionrock van Coldplay of de barokke melancholie van Elbow mogen staan. Hoewel het afgeborstelde ‘Promise’ regelmatig flirt met overdaad en niet echt veel durf aan de dag legt, zal de plaat zeker in de smaak vallen bij liefhebbers van frisse rockmuziek met een emotionele inslag.
