Deze nieuwe, vijfde plaat van The Coral is geen eenvoudig muziekschijfje. Dit groepje muzikaal onderlegde jongens uit Liverpool weet perfect hoe ze mooie liedjes moet maken die zowel melancholisch klinken als de psychedelica uit de jaren '60 aanhangen. De titel 'Roots & Echoes' is mogelijk een verwijzing naar de wortels van de band, die in het verleden uitpakte met een bonte en wilde mengelmoes van rock, folk en hippiemuziek. Vanuit die muzikale basis klinken ook country-, americana- en blueselementen waardoor de cd erg Amerikaans overkomt. De band brengt elf gepolijste liedjes die zich erg knus in de huiskamer nestelen en soms net té afgeborsteld klinken zodat tenenkrullen nooit echt ver weg is.
Ook op de vier voorgangers van 'Roots & Echoes' wist The Coral een mooie combinatie te maken van oud en nieuw, herkenbaar en origineel. Dankzij suikerzoete melodieën en een melancholisch gevoel dat teruggrijpt naar de radiovriendelijke popmuziek van The Beach Boys, The Shadows of The Doors, schuift dit plaatje ontzettend vlot binnen. Het enige dat lijkt te ontbreken zijn de echte kaskrakers, de hitsingles, de evergreens. Verder wordt vaak op veilig gespeeld waardoor alles aanvankelijk onopgemerkt dreigt te passeren, op enkele uitzonderingen na. Zo zou de nogal klagerige samenzang in opener 'Who's Gonna Find Me' zo uit een David Byrne-plaat kunnen komen en bloeit het tikkende, intieme 'Not So Lonely' ontzettend mooi open met een tamboerijn en een weemoedige viool.
In enkele gevallen zit The Coral er dus helemaal bovenop. Het galopperende 'Remember Me' bouwt met zijn vibrerend hammondorgeltje en speelse surfgitaar een heerlijk spanningsveld op en mondt uit in een leuke samensmelting van gitaar en zang. Achter 'Put the Sun Back' gaat een vlotte, traditionele bluesballade schuil waardoor het nummer zich meteen naar de heupen toe werkt. Toch blijft dit plaatje een zeker déjà-vu gevoel hangen, iets waar een band als The Raveonettes (die dezelfde oud / nieuw-formule hanteert) zich minder aan zondigt. Zo zindert in een traag en droevig 'Not So Lonely' de gelijkaardige melodie van John Denvers 'Leaving on a Jet Plane' na en lijkt titeltrack 'Roots & Echoes' aanvankelijk een soort van slapstick cowboysong. Dat alles heeft te maken met een gevaarlijk struikelblok: het subtiele spel van voorzichtige gitaartoetsen wordt bedolven onder een zweverig tapijt van strijkers en blazers en echte emoties gaan verloren, mede door de nogal oppervlakkige stem van James Skelly.
'Roots & Echoes' lijkt initieel een leuk en vlot popplaatje, maar loopt het risico onopgemerkt te passeren. Pas na herhaalde beluistering of intense concentratie komt naar boven dat deze jongelingen perfect weten welke balans ze moeten hanteren, waar frivoliteit al dan niet thuishoort en welke te virtuoze partijen mogen afgeblokt worden. Gun dit plaatje vier luisterbeurten en veel songs worden plots verslavend mooi. Bizar.
Meer over The Coral
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
