Nadat The Datsuns in 2002 voor het eerst ten tonele verschenen is het Nieuw-Zeelandse kwartet aan een stijle opmars begonnen. De vier bouwden met hun energetische mix van rock 'n roll, garagepunk en heavy metal een sterke livereputatie op. Helaas konden de beloftes op plaat niet altijd waargemaakt worden. Ook 'Smoke & Mirrors', de derde plaat van The Datsuns, laat de luisteraar wat op zijn honger zitten.
Al bij een eerste beluistering van 'Smoke & Mirrors' wordt het duidelijk dat The Datsuns een soort synthese van de rockmuziek van de laatste 40 jaar willen brengen. In dat opzicht is de groep wellicht interessanter dan de gemiddelde pseudo-lofi garagerockband. The Datsuns pinnen zich bewust niet vast op één stijl, maar kiezen resoluut voor een breed spectrum. Het voordeel hiervan is dat hun klank niet eentonig is; het nadeel dat de muziek op 'Smoke & Mirrors' vaak een wat vage mengeling wordt. Er komen wel stijlkenmerken naar voren, maar ze zijn allemaal wat afgezwakt en bijeengeklutst in een rockbrij. Wanneer The Datsuns wel resoluut voor één stijl kiezen – zoals in de heavy metaltrack 'Emperor's New Clothes' – klinkt de groep voorspelbaar en klassiek. De onduidelijke stijlkeuzes vallen niet alleen op in de afzonderlijke nummers, maar ook in het album: het is moeilijk om een consistent geheel te vinden dat de songs bindt. Zo is het ook met de klank, waarin wat onhandig lofi gecombineerd wordt met overgeproducete gladheid. Misschien is dit alles te wijten aan het ontbreken van een externe producer die het geheel wat meer had kunnen stroomlijnen.
Het is gelukkig niet al kommer en kwel op 'Smoke & Mirrors'. 'Stuck Here for Days' heeft een erg leuk slidegitaartje, dat ook terugkomt in 'All Aboard'. Die song ruilt in de strofe ook de pompende punkdrums in voor een vettige four-to-the-floor die perfect past bij de lofi-zang en de bluesgitaar. Dat The Datsuns kaas hebben gegeten van rock 'n roll blijkt ook uit de basisriff van 'Maximum Heartbreak'. Dit nummer valt ook op door de achtergrondzang van het London Community Gospel Choir, die weliswaar degelijk en soulvol is maar toch een tikje ongepast overkomt. De gospelzang doet ook de stem van leadzanger Dolf De Borst wat dunnetjes klinken, zeker op 'Too Little Fire'.
'Smoke & Mirrors' is geen slechte plaat, The Datsuns weten hoe ze energetische en inventieve rocknummers moeten schrijven. Alleen verzuipen die nummers in een onduidelijke productie en vage stijlexperimenten. The Datsuns blijven in de eerste plaats een livegroep en geen studiogroep.
Meer over The Datsuns
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
