Een MySpace-pagina raadplegen om een band te beoordelen kan een goede zaak zijn. The Dynamics zetten al enkele jaren bekende hits om tot sappige soulreggaesongs en hebben al een paar duizend vinylsingles de wereld in gezwierd. Ondermeer dankzij erg lovende kritieken via het digitale platform, heeft dit Franse combo een aantal van die versies op dit debuut kunnen bundelen. Het hoeft dan ook niet echt te verbazen dat 'Version Excursions' een aantal stevige hoogtepunten kent die inderdaad de titel 'single' waardig zijn. De rode draad is hier reggaemuziek, maar soul, sensualiteit en goede vibraties zijn geen onbelangrijke medespelers.
The Dynamics openen op een erg hoog niveau. De luisteraar krijgt eerst een korte en psychedelische introductie cadeau, die gepaard gaat met een heerlijk diepe drum-en bas reggaegroove. Deze leidt meteen tot een van de hoogtepunten van de cd: een prachtige transformatie van Princes 'Girls and Boys'. De combinatie van up-tempo ritme en opzettelijk futloze soulzang klinkt in dit nummer onwaarschijnlijk zwoel. Een uiterst sexy baslijn die het geheel bindt doet daar nog een stevige schep bovenop. Het is misschien een gevaarlijke uitspraak, maar Zijne Purperen Hoogheid wordt hier naar de kroon gestoken. Meteen na dit overtuigende moment is het tijd voor een tweede hoogvlieger en tevens de 'eyecatcher' MySpace van de band zijn: '7 Nation Army' van The White Stripes. Ook hier ondergaat het nummer weer een stevige reggae-impuls, aangevuurd door een tegendraads rollende drumpartij en Jamaïcaanse toetsen. Een falset samenzang, de bas die het alom gekende thema aanhoudt en een subtiele opbouw zijn echter de voornaamste troeven. Het is misschien even wennen aan het uitgesproken ingehouden gevoel dat The Dynamics telkens in hun muziek leggen, maar enig enthousiasme is hier toch terecht. Met 'Land of 1000 Dances' (Wilson Pickett) zwakt de overtuigingskracht een beetje af. De combinatie van James Brown-achtige funksoul en een opgewekt skaritme blijft nogal voorspelbaar. De resterende tien tracks wisselen dan ook af tussen 'erg sterk' en 'degelijk'. Covers die hoge punten scoren, zijn 'Lady Lay' (Bob Dylan) in het krakende geheel van een jaren '70 Studio One outfit, inclusief falset en authentieke begeleiding. 'Whole Lotta Love' (Led Zeppelin) krijgt een leuk dubstep-ritme en smakelijke vrouwelijke soulzang en afsluiter 'Move on Up' (Curtis Mayfield) houdt mooi een balans tussen ingetogen soul en stevige blazerpartijen. Songs die het niet halen, zijn 'Miss You' (Rolling Stones) wegens een erg magere inhoud en gebrek aan een ondersteunende baslijn, 'Rockit' (Herbie Hancock) in een zwakke instrumentale skaversie en de gekende hit 'Fever' (Peggy Lee) die door de afwisselende, verwarrende invulling zijn oorspronkelijk spanningsveld volledig verliest. De plaat ontwikkelt zich gaandeweg richting ontspannen, weinig in het oor springende muziek. Een subtiele instrumentale balans gaat schuil onder een nogal voorspelbare ritmiek en zelfs de oorspronkelijke melodieën worden afgezwakt. Dat maakt de plaat iets te langdradig, wat erg spijtig is.
The Dymanics zijn duidelijk een liveband die teert op hits en singles. Dat een langspeler uitbrengen meer is dan het bundelen van die singles, is hier duidelijk. Meer dan twee handen vol covers worden mooi volgens verschillende substijlen van reggaemuziek ingevuld. Op creatief vlak laat de band het echter al eens afweten, wat zich na verloop van tijd tegen hen keert. Het nodige schrapwerk en het toevoegen van de heerlijke dancehall-versie van Madonnas 'Music' die wel op myspace staat had 'Version Excursions' allicht deugd gedaan. Dat neemt niet weg dat deze langspeler het mogelijk maakt te genieten van een aantal fijne interpretaties, zonder dat men een lange speurtocht moet maken langs obscure vinylzaken of internetsites.
Meer over The Dynamics
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
