Het begint er naar uit te zien dat het Finse label Firebox wat af wil van het doom-imago. Immers, na de wel erg poppy plaat van Sara Lee onlangs, hebben ze met dit The Eternal nu ook niet bepaald 's werelds meest mistroostige of zware band binnengehaald. Het dient wel gezegd te worden dat muzikaal gesproken dit combo een stuk interessanter is dan de popgoth van Sara Lee, maar om nu echt van een treffer te spreken, nou: nee.
Wat voornamelijk in het voordeel van deze groep spreekt, is de afwisseling die opgebouwd wordt in elk nummer. Echt loeihard wordt het nergens, maar er is ook geen schrik om al eens het gaspedaal wat dieper in te drukken en zelfs links en rechts zit een spaarzame grunt/scream te gebruiken, die een aantal nummers voorziet van die extra toets agressie. Agressie die overigens best wel nodig is, aangezien het voor het overige alweer draait om sfeerschepping. Het mistroostige gevoel moet worden benadrukt en daar zorgen zowel de wat klaaglijke zang als het veelvuldig gebruik van mineurakkoorden volop voor. Geregeld zorgt dat voor aangename momenten: zo is de melodielijn van opener 'Silence' haast walgelijk catchy of heeft de basisriff van 'Walk Beside You' een zeker je-ne-sais-quoi wat er voor zorgt dat het nummer net dat beetje beter blijft hangen. Maar helaas is het voor het grootste deel armoe troef. Buiten de spaarzame lichtpuntjes is elk nummer zo verdraaid inwisselbaar met het volgende en met een hele horde aan gelijkaardige bands, dat de lol er snel vanaf is. Melancholie is één ding, verveling een ongewenst effect en het is jammer genoeg vooral dat laatste dat de bovenhand haalt.
The Eternal is opnieuw een van die bands die nauwelijks een eigen gezicht bezit, laat staan memorabele songs. Met andere woorden: dit is typisch zo'n album dat bijzonder snel in de asse der vergetelheid zal verzakken zonder enige rimpel in het oppervlak te veroorzaken.
Meer over The Eternal
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
