The Fucking Champs is een instrumentaal rocktrio uit San Francisco dat sinds eind jaren '90 ruige, barokke gitaarcomposities brengt. 'VI' is van hetzelfde laken een pak als zijn voorgangers 'I' tot en met 'V': de twaalf leuke, korte metalnummers getuigen met hun Frank Zappa-esque complexiteit van een erg kleine aandachtsspanne en veel creativiteit.
De leden van The Fucking Champs maken het graag moeilijk een label te plakken op hun muziek. De vinnige, verrassende nummers geven immers blijk van een anarchistische ingesteldheid die het geijkte songproces negeert en eerder de liefde voor muziek in al haar abstracte schoonheid wil betuigen. Experimenteel is de band niet echt te noemen: hun melodieën en songlengtes zijn in het algemeen vrij standaard, maar de structuren van de nummers geven blijk van een onverzadigbare zin voor avontuur. Opener 'The Loge' is een karakteristiek voorbeeld: zelden wordt een riff of een deel herhaald, of is er maar de schijn van een traditionele rockstructuur in te ontwaren. Daarnaast lijken de tracks ondanks hun zware riffs en hooks erg ver te staan van wat doorgaans onder de term 'metal' wordt verstaan: The Fucking Champs beperken zich veelal tot warmbloedige miniatuurtjes van ongeveer twee minuten waarin, ondanks de complexiteit, steeds een hoge graad van toegankelijkheid wordt bewaard ('Play on Words', 'Spring Break'). Het open, bevattelijke karakter van het geluid is grotendeels de verdienste van de hoofdgitarist van de band, Tim Green, die ook de producersrol vervult op de albums. Dankzij zijn heldere klankmethodes behouden relatief ingewikkelde tracks zoals 'Fozzy Goes to Africa' een zekere klaarheid en komt hun melodieuze rijkdom goed tot uiting. Deze combinatie van muzikaal en technisch vernuft levert 'VI' enkele parelmomenten op die de luisteraar vaak tot een medeplichtige glimlach kunnen verleiden en na herhaalde beluisteringen even fris en inventief blijven klinken.
Variatie speelt eveneens een essentiële rol op dit album: de muzikale interesses van Green, co-gitarist Philip Manley (ook bekend van Trans Am) en drummer Tim Soete overstijgen duidelijk de voor de hand liggende rockvaders zoals Led Zeppelin of Black Sabbath. Tracks die enkel als soundscapes te omschrijven zijn, zoals 'Insomnia' of het adembenemende 'A Forgotten Chapter in the History of Ideas', behoren zelfs tot het beste materiaal op 'VI'. Dat The Fucking Champs' moeilijke, bijna unieke visie de band evenveel tegenstanders als fans oplevert is duidelijk te zien aan hun hilarische hate mail (zie de "Press"-pagina van hun website). Erg populair zal muziek als deze inderdaad wel nooit worden; Green en compagnie lijken zich echter comfortabel te voelen in hun marginale uithoek van het muzikale spectrum. Misschien zelfs wat té: ondanks zijn onontkenbare kwaliteiten zal 'VI', net als zijn voorgangers, niet snel iemands favoriete album worden. Het is moeilijk echt bekoord te worden door muziek die soms enkel lijkt te bestaan om de ego's van haar makers te strelen. De rijkdom aan riffs, structuurwendingen en gitaarmelodieën lijkt weleens verspild aan een zoveelste vluchtige instrumental en door overmatige consumptie kunnen de doorgaans puike stukken individueel aan kracht inboeten.
Ondanks de soms wat zelfbevredigende trekjes is 'VI' een compositorisch en geluidsmatig buitengewoon album. Green toont zich een even sterke gitarist als producer en zijn band is zonder twijfel een van de meest getalenteerde instrumentale rockacts van dit decennium. De leden van The Fucking Champs zijn de eenzame heersers van hun eigen miniversum en lijken daar perfect tevreden mee. Mensen die houden van eigenwijze, niet voor de hand liggende rockmuziek dienen deze band zeker eens een kans te geven.
Meer over The Fucking Champs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
