Wat doe je, als je als band plots volledig onthoofd wordt: ophouden of doorgaan? Gelukkig hebben de Nederlandse gothicrockers van The Gathering gekozen voor het tweede, nadat zangeres Anneke van Giersbergen er in 2007 na dertien jaar plots de brui aan gaf. Na enige stilte en de nodige heroriëntering staat de band er anno 2009 opnieuw. Met de Noorse vocaliste Silje Wergeland (Octavia Sperati) lijkt de oude wonde opnieuw geheeld, althans volgens de negende studioplaat 'The West Pole'. Helemaal hetzelfde zal het natuurlijk nooit meer zijn, maar een trendzettende band die binnen zijn genre alle grenzen lijkt te hebben afgetast, kan met een ander gezicht al eens gediend zijn.
The Gathering is trouw aan zichzelf gebleven. Songs als het beklijvende 'All You Are' trekken de muzikale lijn uit het verleden voort. Epische, dramatiserende poprock met een erg slepend karakter en meanderende vrouwenzang krijgt met een zweverige achtergrondkleur van keys of – in dit geval – strijkers een stevig gothic-karakter aangemeten. De band gaat meer voor de sfeer dan voor de ballen en dat is op deze tien songs tellende plaat evenzo. Langdradigheid is troef bij de atmosferische symfoniereus die titeltrack is. De meer lieflijke en zachte stem van Silje Wergeland is aanvankelijk dan ook de enige vernieuwing, en nog niet eens een opvallende. Gelukkig gaat de tweede helft van 'The West Pole' wel voor een nieuwe klank. De rockgitaar wordt aan de bomen gehangen en The Gathering laat zich van een broze, bijna akoestische kant zien. Een prachtige pianoballade als 'You Promised Me a Symphony' of het rustieke 'No Bird Call' blijken geschenken uit de hemel. Met een heerlijk uitglijdend postrock-moment tussenin ('Capital of Nowhere') lijkt de band helemaal zijn evenwicht te hebben gevonden. Wanneer tegen het einde van de plaat aan alles mooi samenkomt (stevige gitaarmuur, epische zang, glijdende partijen), lijkt dit gezelschap opnieuw helemaal in bloedvorm, hoewel het creatief wel erg beperkte drumwerk van stichter Hans Rutten spijtig genoeg een blok aan het been blijkt.
Deze plaat lijkt wel een weerspiegeling van de zoektocht die deze band uit Brabant heeft moeten ondergaan. Eerst klinkt 'The West Pole' wat rommelig met veel knipogen naar het glorieuze verleden. Gaandeweg evolueert het album echter tot een krachtig en dynamisch geheel waarin zowel een sterke eigen identiteit als veel potentieel voor komende platen naar voren komen. The Gathering heeft zichzelf dus teruggevonden.
Meer over The Gathering
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
