Het werd twee jaar terug een klein mirakel genoemd: landgenoot Dieter Serneus van Orange Black die met zijn nieuwe project The Go Find een plek krijgt op het hippe elektropoplabel Morr Music. De trendy uitstraling van de platenfirma en de teergevoelige elektronica van de band waren dan ook prima aan elkaar gewaagd. Helaas heeft de naam van Morr door tal van flauwe, futloze releases inmiddels een stevige deuk gekregen. Dan komt The Go Find op de proppen met die moeilijke uitdaging: een tweede plaat. Alsof het om een marketingplan lijkt te gaan, ademt ook die cd een gebrek aan spirit of energie uit.
The Go Find kan je uit duizend anderen filteren: de dromerige softpop met flinterdunne elektronica en de neuriënde stem van Dieter wordt op 'Stars on the Wall' verder uitgewerkt. In tegenstelling tot het debuut is de elektronisch gelaagde inbreng van laptopknutselaar Styrofoam quasi nihil, waardoor de klemtoon meer op melodieuze gitaarpopsongs ligt. Dat maakt de plaat daarom niet minder beklemmend. De luisteraar wordt als het ware opgezogen in de fantasiewereld van de band en met een erg loom, moe gevoel overvallen. Een permanente deken van warme synthesizers drukt vrij zwaar op het gemoed. Het zijn enkele opflakkeringen als het in de hoogte reikend, psychedelisch intermezzo van het erg trage 'Adrenaline' die de lichtpuntjes van dit plaatje vormen. Wanneer de elektronische mist wat optrekt, zoals in het akoestische 'Downtown' wordt pas echt duidelijk wat voor broze, fijne gitaarliedjes The Go Find weet neer te zetten. Om elkaar wentelende gitaarpartijen houden toch mooi vast aan een heerlijke basismelodie en geven een ontroerende inslag aan deze tere songs. Ook 'Ice Cold Ice' begint aanvankelijk erg hip met een donderend drumritme, maar al snel trekken die lang aanhoudende hammond-tonen het gemoed weer genadeloos naar beneden. Overal komen wat frisse elementen de kop opsteken, maar verder klinkt 'Stars on the Wall' uiterst beneveld. Een hippe melodie in '25 Years' of een tweede akoestisch moment als 'Monday Morning': het kan dit schijfje niet uit het diepe dal halen waarin The Go Find wat desolaat ronddoolt. Dat is spijtig. Die overheersende sfeer onttrekt niet enkel alle energie uit de plaat, maar verdoezelt ook veel pogingen om fris uit de hoek te komen. De subtiliteit van The Go Find heeft plaats gemaakt voor een vrij droef, loom gevoel dat zelfs een parel als het slepende 'Everything Is Low' volledig verhult. De titel van dit nummer spreekt dan ook boekdelen.
Deze opmerkelijke band heeft een duidelijke evolutie meegemaakt met zijn tweede langspeler. Schijnbaar is The Go Find er niet echt vrolijker op geworden. De band legt zijn meest broze karakter in de weegschaal en durft daarbij net iets te dromerig en somber overkomen. Dat maakt dat 'Stars on the Wall' zeker niet in elke gemoedstoestand of omgeving tot zijn recht komt. Spaarzaam consumeren is de boodschap!
Meer over The Go Find
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
