In het boekje is niet te lezen wat de aanleiding is van deze release: het heeft alles weg van een verzamel-cd met één nieuwe opname. Een kijkje op de website leert dat het schijfje is uitgebracht als soort liber amicorum. Dit naar aanleiding van het pensioen van dirigent Major John Mott, die het orkest sinds 1985 leidde en het ensemble grondig heroprichtte en vorm gaf tot een van de meest gerespecteerde brassbands van het Leger des Heils. Dat de man deze compilatie zelf heeft samengesteld is evenzeer mogelijk. Hij poneert dat hij geen favoriet werk heeft – “If I’m asked I often say, ‘the one I’ve just listened to’” - maar dat de geselecteerde werken op het juiste moment wel tot het betreffende kransje behoren.
De zeven werken duren gemiddeld tien minuten, waarbij de nieuwe opname van Eric Balls ‘Song Of Courage’ de spits afbijt. Ball, een notoir pacifist, baseerde zich voor dit werk op een uitspraak van een bisschop, die in het begin van de Tweede Wereldoorlog meende dat er niet voor geluk moest worden gebeden, maar voor moed. Het middendeel bevat enkele eerder introverte passages voor diverse solisten en secties. Vooral het zware koper valt hier op, terwijl in het fellere begin- en slotdeel de kleine kopers (vooral de cornetten) de sfeer bepalen. Het kortste werk, ‘A Pilgrim Song’, is van een heel ander kaliber: gebaseerd op de hymne ‘He Who Would Valiant Be’ is dit op en top kerkmuziek. Norman Bearcrofts ‘Three Spirituals’ is pure easy listening met een bigbandaroma, waarvan men zich terecht kan afvragen waarom deze muziek niet vaker voorkomt in het blaasmuziekrepertoire. Het licht swingende eerste deel ‘Shoes’ gaat via het introverte ‘Every Time I Feel The Spirit’ over in het vrolijke ‘The Gospel Train’.
Ook ‘Jericho Re-visited’ heeft sterk religieuze achtergronden en is bij een eerste beluistering best genietbaar, niet gespeend van humor. Het licht storende Amerikaanse accent van de verteller samengaand met een zekere vorm van overacting gaat op den duur wel vervelen en doet helaas de mooie, alweer swingende muziek soms vergeten. Raadpleging van het tekstboekje verklaart en verraadt de onconventionele formule: de Amerikaanse componist William Hines sprak de tekst zelf in en deze werd gewoon gedubd op de Engelse orkestopname. Om in de V.S en Canada te scoren, konden ze geen betere truc bedenken, maar hier op het continent zit niemand erop te wachten. Van dezelfde componist is ‘Aspects Of Praise’, geënt op de Amerikaanse hymne ‘Azmon’. Hiermee’ beoogde Himes verschillende gemoedsstemmingen te beschrijven rond het geloof. De muziek is gelukkig interessanter dan de bedoeling laat vermoeden. ‘Heroes Of The Faith’ evoceert dan weer de vroegchristelijke onderdrukking door de Romeinse heersers.
Hoogtepunt is ‘Metamorphosis’ echter, van de hand van Roger Phillips, gepend ter ere van de trip van de Troops naar de VS en Canada in 2002. In de heel mooie, breed gespeelde intro van toch twee minuten, lijkt het alsof het orkest zachtjes binnenschuifelt waarna een extraverte tune volgt. Sterke cadenza’s halfweg van o.m. cornet, euphonium en bastuba dragen bij tot de schoonheid van het werk, waarna wordt overgegaan naar een ingetogen melodie met soli voor alweer cornet en euphonium, die uiteindelijk met de cornet in duet gaat. In het triomfantelijk slot bereikt het orkest een climax.
John Motts uitspraken over zijn favoriete muziek dragen er zeker toe bij dat ‘Song Of Courage’ hier op gemengde gevoelens wordt onthaald. Mooie melodieën worden afgewisseld met soms weinig evidente keuzes, wat de plaat een ietwat onevenwichtig karakter geeft. Een programmeertoets zal bij velen zeker soelaas bieden.
