Jonge metalbands zijn vaak niet meer van het principe om rustig te beginnen en dan op muzikaal vlak zwaar door te groeien. Erg vaak zijn de muzikanten immers enorm gezegend met een hoge dosis kunnen, en dat merkt een luisteraar aan de techniek waarmee muzikanten graag uitpakken. The Human Abstract is zo'n vrij jonge band, maar afgaande op dit plaatje kan een mens denken dat de jongens al eeuwen in elkaars gezelschap spelen. Wie houdt van flitsende techniek en verrassende plotwendingen binnen songs is hier alvast aan het juiste adres.
The Human Abstract houdt er van om luisteraars op het verkeerde been te zetten, en dat maakt dat op het eerste gehoor de nummers soms als los zand kunnen overkomen, maar er zit een structuur achter de waanzin. Zo kent quasi elk nummer een typisch thema, dat in verschillende variaties wordt uitgewerkt, en waaraan iedereen zich vast kan houden, kwestie van niet te ontsporen. Ook de melodielijnen zijn overdadig aanwezig, maar deze zijn vaak atypisch, in die zin dat standaard maatsoorten voor deze heren geen regelmatig voorkomend geval zijn. Dat geflipte karakter kan soms zorgen voor een gevoel van desoriëntatie, maar dan is het kwestie van even op de tanden te bijten en door te zetten.
Dat gezegd zijnde, is het ook zo dat The Human Abstract (precies door dat abstracte karakter) geen makkelijke klus is en dus ook geen spek voor ieders bek zal zijn. De soms erg onverwachte tempowisselingen en de meer dan geflipte melodietjes zouden best zenuwlijders finaal over de rand kunnen duwen. Aan de andere kant is het gefundenes Fressen voor de muziekliefhebber die graag constant verrast wordt. Het is trouwens niet enkel de muziek die de hele tijd afwisselt, want ook op vocaal gebied springt de band heen en weer tussen reguliere zang en schreeuwen.
Met 'Digital Veil' heeft The Human Abstract een opmerkelijk visitekaartje afgeleverd, dat het beste doet verhopen voor de toekomst. Wie houdt van techniek en opvallende nummers, doet er allicht goed aan deze jongens eens te beluisteren.
