The Killbots is een hardrockgroep uit Limburg die in 2003 de provinciale muziekwedstrijd Limbomania won. Anno 2007 doet hun titelloze debuutalbum sterk denken aan streekgenoot El Guapo Stuntteam, maar dan met minder spectaculaire gitaarkunsten.
'The Killbots' staat bol van het soort testosteronrock waarmee groepen als Queens of the Stone Age en Guns n' Roses hun fortuin hebben gemaakt. 'Hellfire', 'The Whore (Without a Name)', 'Whirlwind Pussy'... De grappig-stoere titels zeggen vaak al genoeg. The Killbots levert een doorgaans puike muzikale prestatie: strak waar het moet en modderig, vet en vuil waar het mag. Ook Kloot Per W.'s solide productie schiet niet te kort. De artiest begrijpt dat men een hardrockalbum nu eenmaal op een bepaalde manier dient te mixen en te pannen, zonder al te veel franjes of experiment (met als enige uitzondering 'Rule Me out', dat hierdoor ook meteen een beetje ontspoort). Nee, op vormelijk vlak is er niets mis met deze plaat – veel Belgische bands zouden integendeel hun voordeel doen met een geluid als het deze. Het grootste probleem van de AC/DC-adepten is hun gebrek aan memorabele songs. Niet één van The Killbots' nummers kan werkelijk verrassen of de vergelijking met het werk van de hoger genoemde bands doorstaan. Echt slechte songs zal men op dit album niet aantreffen, maar het gebrek aan originaliteit en fantasie werkt vermoeiend. Materiaal als 'Killer Raid' en 'Fright Train' bewandelt zozeer de platgetreden paden dat men zich kan afvragen of deze nummers wel degelijk gecomponeerd zijn, dan wel ontstaan uit verloren gelopen bluesjams. De collega's van El Guapo Stuntteam hebben ondertussen meer dan bewezen dat onder hun uiterlijke branie, gitaaracrobatieën en zattemansteksten soms beresterke nummers verscholen gaan. Bij The Killbots is daar echter geen spoor van; enkel het gemene, relatief gewaagde 'Cuda 69' blijft een beetje hangen. De epische afsluiter van dienst heet 'Tantra' (niet te verwarren met het machtige 'Mantra' van labelgenoot Circle) en poogt een mysterieuze, bevreemdende sfeer op te bouwen. Helaas is het – voornamelijk op één riff gebaseerde – nummer te weinig dynamisch en met zijn negen minuten veel te lang, de helse guest screams van Mauro Pawlowski ten spijt.
Wellicht is 'The Killbots' bijzonder vermakelijk na het ledigen van een paar emmers bier en ook live kan de band zijn boodschap zonder problemen overbrengen – getuige de steeds enthousiaste reacties van het publiek. Nuchter en op cd is de formule echter een pak minder succesvol. The Killbots heeft niet meteen de interessantste verzameling songs in stock en toch is dit blijkbaar het beste dat de groep in zijn vijfjarige bestaan heeft kunnen samenrapen.
Meer over The Killbots
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
