Zo erg vaak gebeurt het niet dat Australische rockbands in de rest van de wereld penetreren. In het geval van The Living End, dat zich bewust in de schaduw plaatst van die andere Australische legende AC/DC, was het wel vrij spoedig raak. Tal van tournees en vijf platen later gooit dit onstuimige trio 'White Noise' op de markt: een album dat ruwe energie verraadt, maar waarop de band tevens meer gebald en afgelijnd is dan ooit tevoren.
'White Noise' is een rockstatement, zoveel is zeker. Vette riffs en licks, stoere bluesakkoorden en een energieke punch zijn constanten op dit elf songs tellend album. Naast stevig gekruide songs met vlotte melodieën mag The Living End zich verder bedienen van de sappige stem van frontman Chris Cheney (zonder Australisch accent!) en samen gezongen refreinen. Er zijn dus troeven zat om dit gezelschap in populariteit te doen toenemen. Enkel klinkt deze cd net iets te clean en steriel, als Green Day die het plots moet stellen met een zanger zonder groene haren. 'Raise the Alarm' scheurt wel lekker dankzij een stevige gitaarsolo en met 'How Do We Know' wordt de luisteraar meteen aangenaam wakker geschud. Toch mist The Living End singlepotentieel door liedjes met nogal vreemde en langdradige structuren en tegelijkertijd een vrij alledaagse sound. Iets meer zijstapjes en muzikale adempauzes zou geen kwaad kunnen. Zo wil Cheney permanent vocaal aanwezig zijn in 'Moment in the Sun' –net als in tal van andere songs trouwens- waarmee hij meteen de subtiele toevoeging van de piano in een hoekje duwt. Dat ietsje teveel aan tienerpunkrock werkt storend en houdt deze cd in het middenveld van weinig in het oor springende rockbands. Met dat besef worden de vlotte melodieën en gitaarlijnen zelfs een beetje dof en smaakt een wel stevig hoogtepunt als 'Make the Call' zelfs wat wrang na (om van de nagebootste 'Thunderstruck'-intro in een anders niet onaardig 'Loaded Gun' maar te zwijgen.
De kaarten lagen goed voor dit nieuwe album van 'The Living End': producer John Angelo achter de knoppen (Dinosaur Jr., Sonic Youth), een frisse inspiratiekick en een wereldwijd distributienetwerk bij Cooperative Music. Helaas blijkt 'White Noise' net iets te veel op veilig te spelen. Middelgrote festivals, gillende tienerfans ...: ze zullen er allemaal wel bij zijn. Maar de muzikale kracht van dit plaatje schiet er niet echt uit.
Meer over The Living End
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
