Met zijn debuut ‘Uncover Everyone’ (2005) en opvolger ‘A Glimpse of the Inside’ (2007) groeide The Maple Room uit tot de belangrijkste Belgische exponent van het emocoregenre, een mengelmoes van emo, punkrock en hardcore. In 2008 verliet zanger Jef Van Doninck de groep, zodat men op zoek moest naar een vervanger. Deze werd al snel gevonden in de persoon van Marcus Deblaere. Twee jaar later is er ‘Cities of Hunger’, de derde langspeler van de groep en de eerste onder leiding van de nieuwe frontman.
Opener ‘Atlantis’ kiest voor een sfeervolle introductie wiens galmende gitaarpartijen en atmosferische ritmiek naadloos overgaan in een episch refrein vol melodische accenten. In de overdonderende brug volgt een mid-tempo rifffestijn waar iedereen wild headbangend loos kan gaan. The Maple Room heeft een evolutie doorgemaakt en dat is alleen maar toe te juichen. De band verlaat stilaan de traditionele paden van geschreeuwde strofes, gezongen refreinen en monumentale breakdowns en kiest voor een trager, intenser totaalgeluid.
De ritmische frivoliteiten en finger tapping gitaarsolo in ‘Hypothermia’ verraden dat het geheel technischer en verfijnder geworden is. ‘In the Land of Words’ eindigt zowaar met een opzwepende basgroove die bedolven wordt onder feedback en gitaareffecten. Een aantal uitlopers van de oude stijl vinden op ‘Cities of Hunger’ ook een frisse invalshoek. ‘Antitoxin’ speelt met dissonante accenten en start-stopritmes, terwijl het verpulverende ‘Korsakov’ leentjebuur speelt bij de goeie ouwe hardcore van Sick of It All.
Hoewel The Maple Room de klassieke, tot in den treure uitgemolken emocore nog niet helemaal ontgroeid is, zet de groep zijn eerste stappen in de goede richting. Deze nieuwe plaat illustreert dat het kwintet het potentieel heeft om het verzadigde genre te overstijgen. In afwachting daarvan biedt ‘Cities of Hunger’ echter meer dan voldoende soelaas.
Meer over The Maple Room
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
