Paul Fenech, opperhoofd van het Britse The Meteors, lijkt een weinig sympathieke persoon. De letterlijk talloze personeelswisselingen in de dertigjarige carrière van zijn psychobilly-band verraden 's mans explosieve temperament. Ook zijn claim dat The Meteors de enige échte vertegenwoordiger is van psychobilly – een lugubere mix van Engelse punk en Amerikaanse rockabilly – lijkt een symptoom van een fors gezwollen ego (zo waren The Cramps er bijvoorbeeld iets eerder). Concertaankondigingen op The Meteors' website worden begeleid door waarschuwingen als "Anyone in other bands shirts will not be permitted entrance, even with a ticket!". Fenech beweegt zich al zijn hele leven in een alternatief genre dat bewust niet evolueert, teneinde de muziek "puur" te houden. Psychobilly wordt immers in stand gehouden door een onafhankelijke en fascinerende microscène, bevolkt door fans en bands die even schaars als exclusief zijn. 'Hyms for the Hellbound' is The Meteors' drieëntwintigste album en brengt precies wat van de band verwacht wordt: compromisloze, groezelige rock n' roll.
"Rock n' roll belongs to me / Don't want no other kind / 'Cause all the rest is gutless crap / For sheep all deaf and blind" zingt Fenech in de razende opener 'Powder Pain and Misery' – zo'n beetje het fundamentalistische manifest van deze diehard. Desalniettemin: wat Fenech doet, doet hij goed. De artiest heeft een uitzonderlijk rauwe, donkere stem die de zwartgallige teksten een authentieke bijklank verleent. Horror, bloed en geweld: het is scheermes en doodslag in het wereldje van The Meteors, mooi geïllustreerd door bliksems van songs als 'My Slaughtering Ways', 'The Phantom Rider' en 'The Cutter Cuts While the Widow Weeps'. Na drie decennia rocken is Fenech duidelijk een absolute meester in zijn vak geworden, wat hem naast een schare trouwe fans ook een must-see live-reputatie heeft opgeleverd op twee continenten. De zanger weet bovendien perfect hoe hij een duistere sfeer moet creëren door het overvloedige gebruik van galm, waardoor spookachtige achtergrondgeluiden ontstaan. In 'Endless Sleep' gaat het tempo wat omlaag, maar dan enkel om het gotische doodsverlangen van het ik-personage in de verf te zetten. Fenechs fixatie op dood en vernieling komt natuurlijk vrij karikaturaal over, maar de man weet regelmatig een gezonde dosis zwarte humor te spuien. Er volgen nog weinig verrassingen op deze langspeler, maar de band kan volharden in de boosheid zonder te vervallen in saaie stereotypes of al te voor de hand liggende akkoordenschema's.
Alle elementen van klassieke, oerdegelijke psychobilly zijn present op deze twaalf 'Hymns for the Hellbound'. Fenech brengt zijn cartooneske horror-rock n' roll met verve en soms schrikbarende overgave, waardoor dit album nooit verveelt en integendeel een constante, grimmige atmosfeer in stand kan houden. Fans van het genre hebben deze plaat waarschijnlijk al, dankzij de vele gespecialiseerde fansites en -blogs die het web rijk is. Mensen die buiten het psychobilly-wereldje staan zullen zich echter niet snel door The Meteors laten bekeren. 'Hymns for the Hellbound' is dan ook geen poging om nieuwe fans te winnen, maar een principiële bevestiging van het enige waar Fenech in gelooft.
Meer over The Meteors
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
