Onderstroom doet het opnieuw. Het label, dat op enkele jaren al bijna 15 releases op zijn naam heeft staan, haalt bijna vergeten Belgische bands uit de dadaïstische new waveperiode van onder het stof en stelt hun nauwelijks nog vindbare muziek in beperkte oplage open aan het brede publiek. Nu bands als Aroma di Amore of Arbeid Adelt uit hun as zijn herrezen, lijkt dat een strategisch goede zaak. Release 02, uitgegeven op 300 exemplaren, wordt gewijd aan het obscure elektronicaproject The Misz.
‘Eddy Merckz’ is een onmiskenbaar eerbetoon aan de bekende wielerlegende die in die tijd – halverwege de jaren ’80 – het hoogtepunt van zijn populariteit beleefde. Laat echter vooral duidelijk zijn dat dit werk moet geplaatst worden in het ondergrondse, creatieve circuit dat bloeide in een expressieve doe-het-zelfperiode waarin knip en plakwerk met tapes en geknutsel met synthesizers schering en inslag was. Dat betekent simplistische muziek met klassieke elektro- en waveritmen, eenvoudige keyboardmelodietjes en een haast naïeve vocale en tekstuele invulling.
Grootste hoogte- of beter dieptepunt op dit tien songs tellende plaatje is ongetwijfeld het meest directe eerbetoon, de song ‘Eddy Eddy’. Een nerveus kindermotiefje dat ontstaat via drie pianotoetsen die willekeurig lijken ingedrukt te worden, een afgevlakt, schuifelend ritme en een onstandvastige echostem die dingen uitspuit als “They all tried to attack / but at the finish they just saw his back”, komt niet meteen erg intellectueel over.
Maar het hoeft niet allemaal even laag bij de gronds te klinken. Zo bevat het vlotte ‘Roll Over Bhopal’ de achterliggende radioboodschap dat er niets mis was met de ramp in Bhopal terwijl de insecten de luisteraar om het oor zoemen. Verder slaagt The Misz er ook in om zijn ritmen lekker uit te puren, getuige een dansvloergericht ‘CVC: Out of Hand’ dat met een toch vrij baanbrekend elektroritme uitpakt (zeker wanneer hij wordt afgemeten aan de tijdsgeest in 1985).
‘Eddy Merckz’ past perfect in het rijtje releases van Onderstroom. Ook nu gaat het immers om een erg obscuur stukje Belgische geschiedenis dat balanceert op een dunne rand tussen kunst en kitsch. Het grote publiek begrijpt er allicht niet veel van maar de subtiliteit en onderliggende boodschappen in de muziek van The Misz maken het toch leuk om even opnieuw bij stil te staan.
