Dit is totaal geen nieuw plaatwerk edoch een heruitgave van het enige volledige album dat deze Zweden ooit op de mensheid hebben losgelaten. Nu wordt er al snel met de term 'legendarisch' gegooid indien het oud zwart- of doodsgeblakerd materiaal betreft, maar in het geval van The Moaning is de heruitgave verdiend. Deze heren grossierden in snijdende en tegelijk erg melodische black metal die de tand des tijds goed heeft doorstaan.
Er was een tijd medio jaren negentig dat black metal de hoofdvogel afschoot en daardoor death metal wat meer naar de achtergrond verdrong. Zoals wel vaker met bewegingen en trends duurde dat maar een bepaalde tijd, vooral tot het moment waarop talloze imitatoren de markt verzadigden. The Moaning valt gelukkig buiten die laatste categorie en behoort tot de betere leveranciers van melodieuze black metal van die periode. In tegenstelling tot een aantal collegae bezigden deze Zweden geen keyboards, maar lieten ze de gitaren melodieuze tapijten draperen binnen hun ijselijke muziek, iets wat een groep als Naglfar vandaag de dag ook nog steeds doet. The Moaning is wel beduidend relaxter en hoewel het geheel vaak behoorlijk snel voorbij vlamt, krijgt een luisteraar niet de indruk alsof de muziek gejaagd is.
Zoals trouwens vaker het geval bij extreme bands uit die periode is de scheidingslijn tussen black en death metal vrij dun. Zo is het drumwerk bij 'Blood from Stone' geregeld meer dan louter blasten en zit er wat groove in die neigt naar death metal. Ook de hese rasp (die misschien ietwat monotoon kan overkomen) ligt vaak op het grensgebied. Dat maakt dat The Moaning vroeger al eens vergeleken werd met Dissection, maar die laatste is beduidend duisterder van inslag, terwijl The Moaning veel meer melodie en harmonie incorporeerde in het geheel.
'Blood from Stone' is misschien geen essentiële plaat geweest, maar het leidt geen twijfel dat het album na al die jaren nog fier overeind staat en vast en zeker een aanwinst is voor mensen die houden van scherpe edoch melodische black/death metal.
