Zijn het punkers met nagellak en halskettingen, of travestieten die verdacht stevig kunnen rocken? In elk geval, The New York Dolls sloegen begin jaren zeventig een unieke brug tussen glamrock, oude rhythm 'n blues, meidengroepenmuziek en vooral stevige punkrock. Zo zeer als hun eyeliner blonk, zo zwaar rammelden de gitaren en bonkten de drums. Jammer genoeg bleek de protopunk van de vijf Dolls zijn tijd net iets te ver vooruit, want na slechts twee albums (het rauwe, door niemand minder dan Todd Rundgren geproduceerde titelloze debuut uit 1973 en het gladdere maar des te meer bijtende 'Too Much Too Soon' –van een gepaste titel gesproken- uit 1974) verzandden ze van hun positie als undergroundhelden in de onverbiddelijke vergetelheid. Eerste drummer Billy Murcia stikte in zijn bad, diens vervanger Jerry Nolan stierf aan een beroerte, de legendarische gitarist Johnny Thunders spoot zichzelf de verdoemenis in en vlak na een eerste reünie in 2004 moest bassist Arthur "Killer" Kane een korte strijd tegen leukemie opgeven. Een rockgroep kan het moeilijk hebben, maar The New York Dolls leken zowaar gedoemd te zijn, zeker toen Engelse punkcombo's enkele jaren na hun split met opvallend vergelijkbare formules wél hoge toppen scheerden.
Als echter zowel glamrockers als Mötley Crüe, punkers als The Sex Pistols of The Ramones, hardrockers als Kiss of Guns N' Roses én bluesrockers als Aerosmith dezelfde groep tot één van hun grootste invloeden rekenen, is er meer aan de hand. Dit Amerikaanse vijftal leek dan misschien een androgyn zootje ongeregeld, ze wisten goed genoeg waar ze mee bezig waren en hun uitspattingen van kitsch en drugs vormden bijna een vermomming voor hun piekfijn uitgekiende songs. Velen zullen dan ook vlijtig in de handen hebben gewreven toen zanger David Johansen en snarenplukker Sylvain Sylvain niet minder dan tweeëndertig jaar na hun laatste studioplaat besloten om met de hulp van aloude producer Jack Douglas (John Lennon, Aerosmith...) een nieuw album op de wereld te gooien. Ondertussen is hun punk uiteraard bij verre niet zo vernieuwend meer –integendeel- maar het rockt nog steeds als vanouds.
Het lijkt cliché, maar de nummers waarop de Dolls alle remmen los laten, klinken ook anno 2006 nog het overtuigendst. De door nieuwe bassist Sami Yaffa geschreven opener 'We're All in Love' is een melodieuze mep van formaat en perfect dansbare punk-n-roll-anthems als 'Gotta Get Away from Tommy' of 'Rainbow Store' (beiden gepend door gitarist Steve Conte) zijn amusante rockers met een fijn oor voor poppy overgangen. Tegen de welgekozen single 'Dance Like a Monkey' kan geen hedendaagse punkbende op en het furieuze 'Punishing World' of het directe 'Gimme Luv and Turn On the Light' (met Iggy Pop op achtergrondzang, het kan slechter) zijn catchy en oerdegelijk tegelijkertijd. De ballads, voor de eerste maal vertegenwoordigd op een Dolls-album, zijn daarentegen wat twijfelachtig: 'I Ain't Got Nothin'' en de Michael Stipe-collaboratie 'Dancing on the Lip of a Volcano' (inderdaad, die titels...) kunnen er nog wel mee door, maar 'Take a Good Look at My Good Looks' of 'Maimed Happiness' zijn toch wat flets voor een bende als The New York Dolls. Doe dan toch maar 'Runnin' Around': een midtempo boogie die iedereen al eens heeft gehoord, maar die wel wérkt.
David Johansen heeft een doorleefde stem die extra charmeert tijdens 's mans bijwijlen erg grappige teksten en de groep speelt op een wijze die ervaring en professionele anarchie vlekkeloos vermengt. The New York Dolls staan nog steeds voor hetzelfde als destijds: primitieve punkrock met ballen die lekker in elkaar zit, maar, zoals Johansen in 'Fishnets and Cigarettes' zingt, "in my heart it's an old blues song". Sommige groepen hebben enkel een versterker, een gitaar en enkele trommels nodig om een rock-n-roll feestje te bouwen: wie zal hen tegenhouden? Dit album klinkt, mede door de nieuwe muzikanten, logischerwijze niet meer even rommelig als ouder Dolls-werk (dàt zou nog eens gemaakt hebben overgekomen), maar 'One Day It Will Please Us to Remember Even This' is alleszins een meer dan geldige reden om die tiger skin trousers nog eens uit de kast te halen. Jawel, doe gerust.
Meer over The New York Dolls
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
