Voor wie maar geen genoeg krijgt van epische en behoorlijk drukke progressieve metal is er nu naast de exploten van de heer Devin Townsend een nieuwe band opgestaan die in wezen dezelfde muzikale lijn doortrekt: The Omega Experiment. Hoewel het hele album behoorlijk bekend in de oren klinkt voor wie eerstgenoemde een warm hart toedraagt, blijkt dat deze act toch flink wat in de mars heeft om te overtuigen.
Het leukste aan The Omega Experiment is de ver doorgedreven gelaagdheid van elk nummer. Zo valt er na tien luisterbeurten nog steeds een nieuw detail te ontwarren, of lijkt plotseling een gitaarlijn net iets intricater opgebouwd dan iedereen op het eerste gehoor dacht. Dat komt voor een groot deel omdat deze heren een stevig dichtgeplamuurde geluidsmuur op de luisteraar laten afkomen. Er is weinig ademruimte, en zowel gitaren als toetsenpartijen zitten bijzonder dicht op elkaar. Dat maakt wel dat bij een oppervlakkige beluistering het geheel wat als onsamenhangend kan overkomen, maar dat is dus bepaald niet zo.
Hoewel de meeste songs een gelijke lijn vertonen, weet The Omega Experiment de aandacht vast te houden door op onverwachte momenten een versnelling/vertraging in te bouwen, of door erg aardig te spelen met de zoetgevooisde vocalen van de frontman. Overigens, de band is – ondanks de drukke songs – al bij al vrij kalm en het is bijvoorbeeld slechts op spaarzame momenten dat een zware drumroffel de songs komt doorbreken. En toch weet de plaat negen songs lang te boeien, dankzij het puike vakmanschap.
Toegegeven, wie vertrouwd is met het werk van Devin Townsend zal zich vaak afvragen hoe sterk de gelijkenis tussen deze heren en die brave man zijn werk is en daar is zeker iets van aan, maar als de songs gebracht worden op dit niveau maakt het eigenlijk weinig uit. Dit titelloze album is een aardige verruiming voor een frisse platencollectie.
