Wie The Posies wil afschilderen als zoveelste gitaar-hitbandje, slaat de bal mis. Want ondanks hun vrij gladde, melodieuze songs en twee albums uit de jaren ’90 die werkelijk bulken van de hits, durft deze Amerikaanse indieband eens een psychedelische snaar aanslaan of – zoals op liveplaat ‘Alive before the Iceberg’ blijkt – zijn ideale schoonzoonimago afwerpen en al eens wat steviger van leer trekken. Ondanks hoog succes besloten deze publiekslievelingen er vijf jaar geleden toch (voor een tweede keer) een tijdlang de brui aan te geven. 2010 Doorbreekt echter een lange periode van stilte rond dit stevig van bezetting gewijzigde kwartet met een zevende langspeler ‘Blood / Candy’.
Ouder zijn betekent meer bewust zijn, een verlies van de wilde rockharen. Het zou voor dit viertal uit Washington wel kunnen opgaan. Ondanks een nogal felle titel, zoeken The Posies meer en meer het vaarwater op van softe, meerstemmige songwriterpop. Dat hoeft echter geen vervlakking te betekenen. Twaalf melodieuze tracks lang gaat dit album zowel richting typische britpopsongs met 80’s touch (‘Plastic Paperbags’), The Hollies-persiflages (‘The Glitter Prize’) of sappige, akoestische nummers (‘So Caroline’). Verder worden voor de eerste drie liedjes een aardige selectie aan gastzangers opgetrommeld als daar zijn Hugh Cornwell (frontman The Strangles), Lisa Lobsinger (Broken Social Scene) of de minder gekende Kay Hanley (Letters to Cleo), elk met overigens geringe impact.
Laat in elk geval duidelijk zijn dat er een aardig retrogeurtje aan deze plaat kleeft; eentje met kwaliteit weliswaar. Het is bij momenten immers heerlijk wegdromen bij deze suikerzoete muziek, die iets minder gemakkelijke gitaarbruggen of intrigerende melodielijnen niet mijdt. Liedjes als ‘Take Care of Yourself’ of ‘Notion 99’ missen in elk geval hun slagkracht niet.
Halverwege ‘Blood / Candy’ gaat het er wat stroever aan toe. Een stevige ingetogenheid in combinatie met ronduit moeilijke songstructuren (zelfs bewust valse klanken in ‘Accidental Architecture’), maken het slikken even zwaar. Voordeel is dan wel dat de erg poëtische teksten wat meer naar voren komen. Wie spreekt over ‘My Personal Titanic’, weet dat hij kopje onder moet gaan.
Tijd heeft een positieve invloed op The Posies. De vernieuwde band is gegaan voor fijngevoeligheid en heeft zijn melodieën nog meer uitgepuurd. De Duran Duran-achtige samenzang zorgt voor een naieve onschuld, terwijl vrij stevig uitgewerkte songstructuren voor de muzikale uitdaging gaan. Dat die laatste dit plaatje soms ook wat verzwaart of nodeloos rekt, is erbij te nemen.
Meer over The Posies
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
