Het Britse doomcollectief The Prophecy heeft zowaar vier jaar gedaan om dit 'Salvation' op de mensheid los te laten. De heren hebben dus hun tijd genomen en dat vertaalt zich duidelijk in de stijlbreuk op het album. Weemoedig is het geheel nog steeds, maar om nog effectief over doom te spreken is nogal kort door de bocht.
Hoop en al vijf songs op de plat, wat zoveel wil zeggen als lang uitgesponnen tracks. Een aantal van de songs halen vlot de kaap van de tien minuten, maar dan is het ook zaak om het hele zaakje boeiend te houden. The Prophecy is alvast rustig geworden, erg rustig zelfs. Waar vroeger de dondergrom en potige gitaren de hoofdbrok vormden en links en rechts een rustige akoestische passage het geheel mocht breken, is de balans nu compleet naar de andere kant overgeslagen. Het hele album is bijzonder kalm en sereen, met veel zweverig gezang en sfeeropbouw en zelden tot nooit een rauwe uitbarsting. Die ommezwaai heeft de groep echter geen deugd gedaan, want als geheel is 'Salvation' vrij saai.
Hoewel deze jongens duidelijk kunnen musiceren (een op jazz geënte break hier, een wars melodietje daar), is quasi elk nummer op dezelfde manier opgebouwd. Variatie ontbreekt dus en alsof dat nog niet genoeg was, blijkt die overwegend softe tint snel saai te worden. Wanneer er sporadisch een moddervette grunt opduikt en de gitaren vrolijk vervormd worden, schiet het geheel wel in een hogere versnelling, maar die momenten zijn te kort en te weinig aanwezig.
Dat überzweverige karakter laat The Prophecy in plaats van als een doomband eerder klinken als etherisch new age-geluidsbehang en dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest. De hele plaat kabbelt maar wat voort en helaas werkt dat vooral goed als rustig slaapmiddel, maar op geen enkel moment als een mooie plaat. Dit is typisch zo'n geval waarbij de muziek ballen mist om de aandacht constant vol te houden indien er enkel op een weemoedige toon wordt gemikt.
