The Rakes is een Londens viertal dat dance punk speelt à la Franz Ferdinand en talloze andere Britse groepjes. De band brak in 2004 door met de single '22 Grand Job', een neerslachtig en droog relaas over het routineuze kantoorleven. 'Ten New Messages' is The Rakes' tweede album en hoewel de groep een ietwat rijker geluid heeft ontwikkeld, blijven de songs van een weinig uitdagende en vaak ronduit saaie aard.
Er wordt op 'Ten New Messages' zelden afgeweken van de klassieke rockformat van gitaren, bas en drums. Daar is uiteraard niets mis mee, ware het niet dat de composities noch het geluid van een erg originele gedachtengang getuigen. The Rakes klinkt als tientallen andere Engelse groepen: dansbare drumritmes met veel hi-hat, evidente gitaarmelodietjes en zanglijnen met een hoog parlando-gehalte. Af en toe wordt er een keyboard aan het geheel toegevoegd, maar dat blijft melodisch dan zodanig op de vlakte dat het weinig anders doet dan het geluid wat aandikken. 'We Dance Together' baadt in een flegmatisch Spandau Ballet-sfeertje en weet zich dankzij de mooie achtergrondzang als een van de weinige tracks positief te onderscheiden. Het grootste probleem van The Rakes is duidelijk frontman Alan Donohoe: ten eerste balanceert zijn zwakke stem (in de beste momenten een minne versie van The Cure-opperhoofd Robert Smith) constant op de toongrenzen. Daarnaast schrijft de zanger-gitarist volgens de bio "waarnemende teksten", "bevolkt met verschillende, alledaagse personages". Niet alleen lijkt dit soort frasen letterlijk gekopiëerd uit een artikel over The Arctic Monkeys, ook illustreren ze dat schrijven over saaie muziek vaak tot even oninteressante teksten leidt. Wanneer Donohoe even stopt met over zijn "dagdagelijkse waarnemingen" te zingen, poogt hij laconiek te doen over de oppervlakkigheid van de media of de zorgbarende toestand van de planeet. Dit leidt dan tot songtitels als 'The World Was a Mess but His Hair Was Perfect' en 'When Tom Cruise Cries' – dat laatste een fantasieloze aanval op één van de gemakkelijkste prooien van het moment, die esthetisch nog wordt verergerd omdat de naam van zijn slachtoffer niet eens in het metrum past. Aan de rest van de songs mag men niet veel woorden vuil maken: generische troep als 'Trouble' en het wat ruigere 'On a Mission' blinken uit in zinloosheid en verder niets. Er schijnt nog even een lichtje in de verte wanneer in 'Suspicious Eyes' ene Laura Marling, een Britse teenage singer-songwriter, wat gastzang mag verzorgen en dat met bijzonder heldere stem doet. Helaas volgt na haar inbreng (het nummer is duidelijk het 'open deurdag'-moment op de plaat) een tergend slechte rap van de al even onbekende hiphopper Rax Star.
Een trieste bedoening, dit tweede album van The Rakes. De groep kan zich niet onderscheiden van de vele gelijksoortige Britse acts en belandt op de gevaarlijk zwalpende stapel van grijze, levensloze indiemuziek die aan de lopende band vanuit het VK wordt geëxporteerd. Zelfs hippe trendsetters als Klaxons of The Arctic Monkeys vertonen in hun songs een schrijnend gebrek aan verbeelding, een syndroom van de alarmerende, toenemende bloedarmoede in de Engelse indiescene. Wanneer dit vruchteloze album binnen enkele maanden in allerhande uitverkoopbakken opduikt, steekt men het best achteraan de stapel terug.
Meer over The Rakes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
