Het is hier in de lage landen niet zo geweten maar in de Italiaanse undergroundmuziekscène gebeuren al jarenlang zeer veel interessante dingen. Zu krijgt dan wel stilaan de erkenning en de bekendheid die het al jaren verdient, ook daarnaast zijn er vele bands die avontuurlijke rock, jazz en avant-garde op een hoopje gooien en hieruit hun eigen ding smeden. Wallace Records is daarbij vaak het label bij uitstek die de wildgroei aan samenwerkingen en bands uit deze scène onvermoeid documenteert. The Shipwreck Bag Show is zo'n project en bestaat uit drummer Roberto Bertacchini en gitarist Xabier Iriondo. Beide heren hebben in dit milieu met de jaren een reputatie opgebouwd (check bands als Sinistri, Uncode Duello, EAReNOW, Starfuckers) en dit werk met de bizarre titel is hun tweede exploot onder deze vlag.
In twaalf tracks die nooit de vijf minuten overschrijden neemt dit muzikaal gestoorde duo de luisteraar mee langsheen een eigenzinnig muzikaal universum dat is opgetrokken met behulp van percussie, gitaar en stem. Hier en daar zorgen flarden melodica, samples en moeilijk te identificeren geluiden voor de verdere invulling van het klankbeeld. Een constante doorheen het werk is de afkeer van beide heren voor rechtlijnige ritmes en klassieke songstructuren. De drumpatronen van Bertacchnici klinken dan ook bijzonder onconventioneel en dwars. De hortende, wringende percussie speelt regelmatig botsautootje met de vaak gefragmenteerde gitaaruitbarstingen. Combineer dit met vocaal werk dat varieert van halfvalse falsettozang tot nijdig gedeclameer en men krijgt stilaan een beeld van de muzikale waanzin op dit album.
Invloeden uit blues, avantrock, folk en krautrock zijn te ontwaren maar het duo slaagt er vooral in om een hoogst persoonlijk geluid te ontwikkelen. In 'Scoppia' bijvoorbeeld gaat het er luidruchtig aan toe met drukke complexe percussiepatronen, uitdeinende elektrische gitaarklanken en eerst nog zweverige maar later heftige, drukke zang. In het volgende nummer is de sfeer dan weer ingetogen en berustend maar ook bevreemdend. In 'Tra Le Nostre Mani' vervelt het botsende, tegendraadse, pingelende ritme plotsklaps in een massief oermetalritme dat zo uit een Black Sabbath-album lijkt te zijn weggeplukt. De balade 'Kalejira' is dan weer een stemmige, akoestische afsluiter.
De ongrijpbaarheid en de onvoorspelbaarheid van het duo zorgt ervoor dat men als luisteraar aandachtig de vreemde capriolen van het duo blijft volgen ook al blijken die soms op de lachspieren te werken. Hun beslissing om zowel de tracks als de totale duur van het album (37 minuten) beknopt te houden, pleit verder alleen maar in hun voordeel.
Spijtig dat dit album weinig of geen aandacht buiten Italië lijkt te krijgen want fans van bands als Faust, This Heat, No Neck Blues Band en (vroege) Residents zullen dit werk best kunnen appreciëren. Het duo laat het alvast niet aan hun hart komen want ondertussen verscheen alweer nieuw werk.
Meer over The Shipwreck Bag Show
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
