Het is altijd moeilijk om muziek te omschrijven die zich niet in een hokje laat stoppen. Een voorbeeld van een dergelijk perikel wordt vastgesteld bij The Silent League. Dit muzikantencollectief werd in de loop van 2004 bij elkaar gescharreld in Brooklyn onder impuls van Justin Russo, voormalig keyboardspeler bij Mercury Rev. Met ‘But You’ve Always Been The Caretaker’ zijn ze anno 2010 toe aan hun derde langspeler. In hun muziek zit ontegensprekelijk ‘iets’ wat aan Mercury Rev refereert, edoch, het is nog meer ongrijpbaar, meer gelaagd en psychedelischer dan wat gekend is van deze band. Ook invloeden van stadionrock uit de jaren zeventig zijn te horen, evenals het gebruik van elektronica. Daarnaast kan ‘orkestraal’ doorgaan als sleutelwoord met betrekking tot The Silent League. Een laatste weetje is dat het album werd geproduced door Shannen Fields, een muzikant van het collectief en tevens gekend als lid van Stars Like Fleas.
‘But You’ve Always Been The Caretaker’ gaat van start met een aangenaam suizende intro, genaamd ‘Egg-Shaped’. De overgang naar ‘When Stars Attack’ verloopt vlekkeloos. Met dit lied wordt de toon voor het vervolg van de plaat gezet: een dromerige, orkestrale sfeer met daarboven de zweverige stem van Russo. Het daaropvolgende ‘Your’s Truly’ had niet gehoeven. Een slecht nummer is het niet, maar door het hoge ‘Owl City-gehalte’ bindt het helemaal niet met de andere nummers (eerder valt de Memory Tapes-remix aan te raden). De opvallend scherpe breuk met het integere ‘Little I’ is héél even pijnlijk, maar al gauw wordt de luisteraar volledig ingenomen door de bijna minimalistische sfeer van dit lied. Meer dan enkele stemmen, elektronica en keyboard blijken daar niet voor nodig. Het theatrale ‘There Is a Caretaker In the Woods’ dingt vervolgens niet enkel mee naar de meest jofele songtitel van het album, het is tevens één van de best opgebouwde nummers. Piano wordt eerst overgenomen door elektronica, waarna een beperkt koortje de sfeer op sleeptouw neemt en al snel begeleid wordt door gitaar. Na een minieme overgangsstilte komt Russo’s stem op de voorgrond. ‘Sleeper’ klinkt vervolgens zoals de titel suggereert: verstild. Na het slapen volgt een onvervalst zondagochtendlied: ‘Here’s a Star’. Gedachten dwalen richting John Lennon en eens het nummer open bloeit aan een theatrale Bowie uit de huidige dagen van zijn loopbaan. Ondanks de tegenstrijdigheden in muzikale werelden werkt deze symbiose: een hoogtepunt van dit album. Tijdens ‘Dayplanner’ en ‘The Ohio Winter Conventioners’ kabbelt het album dromerig verder.
Plots wordt de droomwereld doorprikt door de garagerockende instrumental ‘Rules Of Disengagement’. Excuses voor de bruutheid lijken te vinden in het zwevende popliedje ‘I Go’, waarin hippies op een trip aan het woord lijken. Eens deze excuses met beide handen aangenomen gaat het opnieuw gevarieerd verder. Eerst nog rustig orkestraal met ‘But You’ve Always Been The Pilot’. De volgende nummers (‘Resignations Studies’ en ‘Final Chapter Meeting’) lijken ditzelfde stramien te volgen, ware het niet dat het opzwepende venijn ervan in de staart zit, zoals ook The Polyphonic Spree probleemloos kan. Een rustige outro betekent, tenslotte, opnieuw slapengaan.
De fantasierijke ongrijpbare psychedelica die The Silent League op ‘You’ve Always Been The Caretaker’ presenteert zal even tijd moeten krijgen om in de goede grond terecht te komen. Zoals het nu ook met tuingroenten gaat, komt de appreciatie pas na de rijping. Een hapklare brok vormt dit album dus niet en elke luisterbeurt brengt nieuwe elementen naar boven door de gelaagdheid van de verschillende nummers en door de variatie die op het album te horen is. Een kleine kanttekening vormt een enkel nummer dat niet op z’n plaats valt. Toch is het geheel erg te smaken.
Meer over The Silent League
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
