Het is moeilijk om nog op te vallen binnen het domein van metalcore. Zowel de extremere variant als de melancholisch melodieuze zijn al zo vaak bespeeld en herontdekt dat het voor sommige acts bijzonder lastig is om nog een eigen gezicht te ontdekken. Dat is het voornaamste euvel bij The Sorrow, een groep die zijn best doet om aardige muziek te pennen, maar die nergens ontsnapt aan de middelmaat en ook iets te veel klinkt als tig andere bands in hetzelfde genre.
Wie enkel nog maar het eerste nummer 'Retracing Memories' hoort, weet al perfect wat de rest van de elf songs gaat brengen: melodieuze metalcore volgens het boekje van Killswitch Engage. De strofes hakken soms stevig door, terwijl de refreinen zo goed als elke keer rustiger zijn, voorzien van cleane zang. De schreeuw is standaard ruw en de onderwerpen zijn behoorlijk melancholisch tot clichématig over gevoelens en verlies.
Dat maakt dan ook dat The Sorrow de hele tijd doet denken aan anderen, en vooral: aan het feit dat die andere groepen de kunst toch wel beter beheersen en er beter in slagen om memorabele dan wel pakkende songs te schrijven. Toegegeven, het vakmanschap van The Sorrow is dik in orde, maar zodra iemand constant aan bijvoorbeeld het eerder vernoemde Killswitch Engage zit te denken, is de verleiding toch groot om daar een plaat van op te leggen.
Dat gezegd zijnde, is 'Misery Escape' sowieso enkel een album voor de ultraharde kern die maar geen genoeg kan krijgen van dit soort melodieuze metalcore. Voor de rest van de mensheid valt The Sorrow te licht uit en blijven er te weinig riffs dan wel nummers hangen om een impact te hebben. Misschien is het gewoon zo dat deze jongens net niet sterk genoeg zijn om pakkende liedjes te pennen. Jammer, maar dat kan nu eenmaal gebeuren.
