Het uit Duitsland afkomstige The Suicide Kings doet een poging om punk te laten versmelten met hardcore. Muzikaal gezien niet zo moeilijk; wie graag muziek in hokjes heeft, zal hier moeilijker mee overweg kunnen. 'Generation Suicide' is een schijfje dat niet meteen in de kijker zal lopen, voor verschillende redenen.
Muzikaal gezien is het allemaal vlotjes en het tempo ligt hoog, wat alles een energieke toets geeft en er tegelijk voor zorgt dat het album zich nooit voortsleept. Wat betreft die mix van stijlen is er weinig aan. De gitaarpartijen zijn rechtdoorzee punkriffjes met de nodige melodie, maar dan met een klank die iets meer aan metal verwant is. De regelmatig opduikende dubbele basdrumpartijen leveren opnieuw een iets meer metalgetinte connectie. Wanneer de band op dreef is, zijn de nummers best genietbaar en mee te kwelen, maar de aanpak gaat snel vervelen en soms zijn de kwieke drumpartijen eerder storend dan een goede keuze. Dat balanceren tussen de twee is niet zo simpel en soms had de groep gewoon beter voor het ene dan wel het andere gekozen.
Maar dan komt de grootste stoorzender, eentje die de hele schijf finaal de grond in laat zakken en dat is... de zang. Het zou niet de eerste keer zijn dat vocalen een plaat dan wel groep maken of kraken, maar hier is het pijnlijk. De zanger (de term wordt in de meest losse vorm mogelijk gebruikt) kiest er niet voor om echt te schreeuwen of echt te zingen. Wat de luisteraar voorgeschoteld krijgt, is een verlepte vorm van brallerigheid, een beetje vergelijkbaar met wat de zatte nonkel presteert in de vroege uurtjes na een nachtje pintelieren. Het raakt kant noch wal en is gewoon enorm enerverend.
'Generation Suicide' is een wisselvallig album dat qua tempo misschien wel goed zit, maar tegelijkertijd erg makkelijk te vergeten valt en gedoemd is door ondermaatse zang. Een betere zanger zou de boel al een stuk kunnen recht trekken, maar voorlopig is het een dikke onvoldoende.
