The Tallest Man on Earth is de naam waaronder Kristian Matsson muziek maakt en de wereld rondtrekt om op een, naast een stoel en een piano, volledig leeg podium het beste van zichzelf te geven. In 2010 had hij een succesvolle passage op Pukkelpop, waar hij tezamen met heel wat luidere groepen geprogrammeerd stond en toch uitstekend uit de verf kwam, en een buitenaards optreden in Botanique op zijn geweten. Twee langspelers heeft de man uit. Met ‘Sometimes The Blues Is Just a Passing Bird’ staat ook de teller van de Ep’s op twee.
Met ‘Little River’ wordt meteen de toon gezet voor de rest van de EP: zacht en fragiel, telkens kwaliteitsvol en vooral van een eenvoudige schoonheid. Het minste wat over ‘The Dreamer’ gezegd kan worden is dat het refrein van een hemelse schoonheid is. Begeleid door een elektrische gitaar krijgt het nummer dat beetje kracht dat het nodig heeft om tot beste nummer van de EP benoemd te worden. Met recht wordt dan ook die prachtige zin /Sometimes the blues is just a passing bird/ tot titel van de EP genomen. ‘Like the Wheel’ is een verzuchting over ontoereikendheid. Tijdens ‘Tangle in This Trampled Wheat’ speelt de ‘tallest man’ met het effect van een overslaande stem, wat het nummer in een oprechte en kwetsbare sfeer hult. Nummer vijf en tevens het laatste nummer is ‘Thrown Right at Me’. In dit nummer merkt een mens pas echt wat een geweldige zanger Matsson is. Het gitaarspel is zo zacht dat ’s mans stem soms als enig geluid te horen is. Toegegeven, de beste stem ter wereld heeft hij niet. Daarvoor moet men aan het adres zijn van Koen Wauters en consorten zijn (wat overigens bedoeld is als een compliment aan laatstgenoemde). Maar hij heeft wel de geknipte stem, met het perfecte timbre dat dit soort fragiele muziek vereist. Daarenboven zingt hij uitermate toonvast.
Het is juist in de simpelheid van de nummers dat, in combinatie met de hoogstaande teksten, de ware schoonheid ervan ligt. Matsson heeft geen heel assortiment aan instrumenten nodig om te schitteren. Neen, dit zit volledig goed.
De vergelijking met Bob Dylan is misschien niet honderd procent te verdedigen, Dylan is immers buiten categorie, maar als er dan toch met iets vergeleken moet worden, dan met hem. Dat zegt genoeg. Van deze kleine, ‘langste man ter wereld’ mag nog veel verwacht worden.
