Op de drie jaar die gepasseerd zijn tussen de release van het debuut van The Teknoist (Miike Hayward) en nu is het muzieklandschap enigszins veranderd. De duistere breakcore en industriële dubstep waar de Mancunian bij zweert, heeft zijn weg gevonden naar het grote publiek en vele subgenres zijn gerezen en gestorven. Maar ook Hayward heeft niet stilgezeten, schuimde voortdurend alle uithoeken van de wereld af en heeft tal van producties en remixen gemaakt, waardoor zijn artistiek vriendennetwerk fel uitgebreid is. Dat laatste is merkbaar op de tweede langspeler ‘Trainwreck Magnetism’: zowat de helft van het album bestaat uit werk van producers als µ-siq, King Cannibal of AK-Industry dat door The Teknoist naar eigen hand werd gezet.
Ondanks die diverse invalshoeken, weet Hayward op zijn tweede kindje zijn identiteit netjes te bewaren. Zowat elk van de twaalf tracks klinkt immers duister, mechanisch, zenuwachtig en tegelijkertijd eindeloos diep. Verknipte en verhakkelde beats worden er aan een erg hoog tempo doorgedrild: de ene keer als hyperkinetische drum’n’bass, de andere keer in puur hamerende gabberstijl. Hakken en haperen lijkt de boodschap en dat mag op een heerlijk tegendraadse, inconsistente manier. Dit album houdt geen tien seconden dezelfde lijn aan.
En toch houdt The Teknoist zijn agressie netjes in toom. Toegegeven, wie het cyberkinetische IDM-gefrutsel van Mike Paradinas (µ-siq) tracht te vertalen, kan niet tot een rustig eindresultaat komen. ‘Trainwreck Magnetism’ begint dan ook ontzettend chaotisch. Maar op de eigen tracks durft Hayward het aantal BPM al eens een keer te halveren en worden zweverige klanktapijten en echoënde stemsamples wat naar voren geschoven. ‘Kitsunegari’ ……….. ‘Tears and Fruit Cocktail’ is zelfs een mysterieus space-ambientmoment met veel diepliggende pulsen en een psychedelisch, rustgevend (!) karakter.
Dat neemt niet weg dat het gevoel in een Mortal Kombatwereld beland te zijn, blijft. ‘Danimal’ (gemaakt met Macheeen Boy) bevat een onstuimige agressie (“I will kill all of you”) met zijn knallende vuurwapenbeats en ronkende industriële geluiden. Muzikale waanzin neemt het dan ook heel erg veel over van de logica. ‘Trainwreck Magnetism’ is daarom enkel geschikt voor een select publiek: partybeesten die kicken op een waanzinnig snel beatgehalte of luisterfetisjisten die zich verdiepen in het oneindig aantal details, weerhaken en knip-en plakstructuren die als een sneltrein door de koptelefoon razen.
