Jamaica heeft een uiterst inspirerende culturele voedingsbodem, dat staat vast. Het Berlijnse octet The Unlimiters grijpt terug naar de beginperiode van de reggaemuziek. Het gezelschap maakt immers ska- en rocksteadymuziek die gespiegeld is aan songs uit de jaren ’60 en ’70, ten tijde van ondermeer The Skatalites of Laurel Aitken. Dat vraagt om erg gecontroleerde, kort gebekte instrumentale partijen, een sterke vocale invulling en een nogal grappige, oubollige uitstraling: elementen die op debuutplaat ‘The Unlimiters’ zeker terugkomen.
Een goede skasong is een eenvoudige skasong, eentje waar de slaggitaar maar enkele akkoorden hoeft te nemen, waar de contrabas vrolijk rondhuppelt in een swingende basgroove en waar korte stoten van trompet en trombone wat pittige vuurkruiden over het geheel strooien. Bij momenten komt daar nog iets extra bij, zoals de Egyptische accenten van fluit in het instrumentale ‘Extortion’ aangeven.
Een andere keer schakelen The Unlimiters hun vocale troeven in. In zogenaamde two tone-stijl gaan frontzangers Erika Carmen Abalos en Nathan Moore voor een heerlijke man-vrouw tweestemmigheid, zoals in het smakelijke ‘Robber in the House’ dat met zijn strak skaspel richting The Specials knipoogt. Toch moet gezegd dat deze harmonie niet altijd even sterk overkomt. De songs die Erika vocaal integraal op zich neemt, zoals een heerlijk ‘Burning’ in jazzy jaren ’50 stijl, bevatten een stuk meer kracht en passie.
Desalniettemin peddelen The Unlimiters vijftien songs lang met de nodige afwisseling, schijnbare gemakzucht en vrolijkheid doorheen dit niet echt meer vertrouwde, vrij beperkte muzikale genre. Om het geheel te verrijken wordt dan ook soms een beetje buiten de lijntjes gekleurd, zoals bij een bluesy ‘Plutonium’ waar sax en surfgitaar heerlijk aan het soleren slaan. Wanneer dan ook nog de helft van de songs instrumentale smaakmakers blijken te zijn en de andere helft prettig ingezongen liedjes, slaan The Unlimiters er in netjes te scoren met hun toch vrij uitgebreid album.
