Het middelste woord van deze derde plaat van de Canadese Waxbills staat op de hoes vet gedrukt en dat kan geen toeval zijn. Het trio, dat nu pas echt naar het buitenland knipoogt, bedient zich immers van folkrock van de meest zachtmoedige soort. Hoewel de drie prachtvinken (“waxbill”) pas een dikke vier jaar samen spelen, zijn ze duidelijk ijverig op zoek geweest naar het schrijven van de meest perfecte gitaarsong. ‘When Love Comes’ knipoogt met een aangename melancholie terug naar de jaren ’70, met tien liedjes, twee kantjes en een weinig opvallende layout. Eenvoudig en efficiënt, zoals het hoort.
Het was in elk geval hoog tijd dat de wereld kennis leerde maken met The Waxbills. De heren hun folkpop met licht rockend accentje, zalvende melodieën en hoge, harmonieuze (samen)zang smeekt om referenties van de grootste Britse, softe gitaarbands. Vaak bedient de band zich van een vrolijke, gezapige Beatles-ritmiek en gepikte seventies composities, maar maakt daar een eigen zomers, zorgeloos en liefdevol brouwseltje van. ‘First Aid Kid’ lijkt wel op een collegesong die dankzij zijn melodieuze surfgitaar zo weggelopen lijkt uit Amerikaanse tienerfeestjes in gegoede universiteitskringen. De heren houden het in elk geval lekker intiem en baseren hun liedjes vaak op een ballade maar laten die mooi openbloeien tot een harmonieus spektakel. Het iets langere middelpunt, tevens het hoogtepunt van dit album, ‘Blood on the Road’ is een toonbeeld van opklimmende structuur. Dit enige nummer dat niet rond de drie minuten cirkelt, vangt aan met een hartversmeltende akoestische intimiteit waarin de warme stem van bezieler Nathan Warriner voor pure melancholie zorgt. Een gelaagde golf van warme gitaren en galmende, bluesy solo’s komt het geheel netjes aankleden tot een schouwspel ontstaat dat vele muziekregisters inpalmt.
En daar zit tevens het angeltje. Want The Waxbills mogen dan wel maar met drie zijn, meestal klinkt het of een zeskoppige band aan het werk is. Er is dus erg veel geschaafd en verfijnd in de studio. Hoe is het anders mogelijk een steviger uitpakkend ‘Skeleton Man’ te voorzien van een wippend orgelmotiefje, scherend gitaarwerk, een basisthema op snaren en fit drumwerk? In een mooie akoestische folksong als ‘Bells’ gooit het drietal zelfs een joviaal reggaeritme, een hobbelende countrybanjo en om elkaar cirkelende, solerende gitaren in de strijd. Zoiets is gedoemd tot verschraling wanneer de band het podium betreedt.
Los van die bezorgdheid (de band lijkt toch nog geen plannen te hebben enige oceaan over te steken) is ‘When Love Comes’ een toonbeeld van een plaat. De hemelse harmonieën, herkenbare melodieën en mooi gelaagde sound ademen pure klasse en ontvankelijkheid uit. Mits de nodige promotionele ondersteuning kunnen deze Canadezen vertrokken zijn voor een mooi, groot verhaal. Wie zijn nieuw album wereldkundig maakt aan de voet van de Niagara watervallen, is alvast goed op weg.
