Een aura van mysterie omringt The Way of Purity. In zo'n geval zijn wilde speculaties niet van de lucht. Het gerucht doet bijvoorbeeld de ronde dat leden van deze band (die overigens volledig anoniem wensen te blijven) eveneens deel uitmaken van het Animal Liberation Front. Hoe het ook zij, een boodschap kan best achter de band staan, maar als de muziek achterblijft, is men met die boodschap niets. Nog een geluk dat The Way of Purity met deze mini een serieuze lap in het aangezicht geeft, want dit spul knalt!
Echt een genre plakken op 'Biteback' wordt behoorlijk lastig. Immers, dit combo laat semi-naadloos black, death en grindcore in elkaar overvloeien tot een potje beukend extreem metaal. Klinkt als een combinatie die al eerder werd toegepast en dat is het ook, maar wel gebracht op het scherp van de snee en met overtuiging. 'Keep Dreaming' mag meteen de beuk erin zetten, met een portie rammende bulldozerriffs en een compleet losgeslagen ritmesectie. Nietsvermoedende luisteraars zouden kunnen denken dat er een artilleriespervuur losbarst: het blijkt de drummer te zijn. Die georkestreerde chaos pakt beter uit dan een oppervlakkige luisterbeurt zou doen vermoeden, want alle noten staan netjes op hun plaats en ondanks de razernij is er ruimte gelaten voor herkenbare melodieën en thematiek.
Die nietsontziende agressie krijgt een sinister tintje tijdens 'Eternal Damnation to René Descartes' (geweldige songtitel, overigens), wanneer doomier akkoorden door het zwerk schieten. Die creepy atmosfeer gebruiken deze sonische terroristen overigens ook in afsluiter 'Reverse the Time' en het geheel schiet met een rotvaart voorbij. Kort en krachtig: dat is waar het om draait. Het vermoeden rijst dat een volledig album allicht behoorlijk vermoeiend kan worden, maar als alles even gedoseerd en gebalanceerd gebracht wordt als hier, dan zit er een lekkere kluif aan te komen.
Nog een extra vermelding voor de vocaliste van de band. Niet alleen beschikt ze over een oerkreet waar brulapen zichzelf spontaan van bevuilen, de overtuiging (en het speeksel, zonder enige twijfel) druipt van de microfoon af. Een mens gelooft haar gewoon, en veel stoere mannelijke collega's doen het ongetwijfeld in hun broek bij het aanhoren van haar rauwe uithalen.
The Way of Purity mag dan al een nobele onbekende zijn, op basis van deze mini verdienen ze het alvast om ontdekt te worden. Militant, agressief, rauw en razend, dat is 'Biteback'. Wie liever muziek subtiel heeft, kan dit mijden als de pest, maar wie graag een botte hakbijl hanteert, mag zich in de handjes wrijven.
