Soms komt een mens al eens voor verrassingen te staan. Een bandnaam als Timer doet nauwelijks vermoeden welke pletwals zich hier verschuilt. Dit kwintet presteert het alleszins om niet alleen behoorlijk interessant uit de hoek te komen, maar weet tevens op zeer sterke wijze het concept van sludgecore/noise/soundscape tot een erg lekker plaatje te kneden.
Uiteraard kan een mens al snel schermen met namen als Neurosis of Isis en er is zeer zeker iets van deze grote namen terug te vinden bij Timer, maar dit combo gaat gelukkig veel verder dan een doorslagje. In feit telt 'Yet Here We Stand' vier echte songs, die steevast afklokken op minstens acht minuten ('Snowhaze' is het langste, met een dikke twaalf). Tussendoor wordt de nietsvermoedende luisteraar getrakteerd op sferische soundscapes en zachte intermezzi, die als het ware iemand doen wegdromen op een zacht bedje van aangenaam kabbelende golven. Dat is te zeggen: tot een echt nummer losbreekt. Timer maakt bijzonder effectief gebruik van een enorme wall of sound waarbij dreunende distortiongitaren en loeiharde drums gretig in duel gaan met iets soberder maar minstens even intense vertragingen. Zanggewijs wordt gefluisterd, geschreeuwd en gekrijst, telkens met een fikse portie kippenvel tot gevolg. Vooral 'Yahala' is een waar prijsbeest, met een aantal hypnotiserende riffs en dito vocalen. Zodra afsluiter 'The Town The Fog' is weggestorven, laat dit de luisteraar quasi verweesd achter, met een blik op oneindig en een gevoel dat zegt: "Wat is er zopas gebeurd?" Om niet te hoeven zeggen dat Timer recht in de roos schiet met deze songs.
Met dit kwintet is er een bijzonder beloftevolle band opgestaan in het vaderland. Het lijdt hoegenaamd geen twijfel dat dit meteen zal aanslaan bij liefhebbers van Pelican, Neurosis, Isis en consoorten. Maar het sterkste is toch wel dat Timer binnen dat 'genre' (voor zover er daadwerklijk over een genre mag gesproken worden) een geheel eigen gezicht heeft gecombineerd met overtuigende songs.
