Die Nederlanders toch, als hun voetbalelftal ergens op deze aardkloot zijn sokken tot aan de knieën trekt, dan meten ze zich hun gekke oranje kostuums aan en beginnen ze te roepen en te zingen. Dat roepen vergaat de meesten wel goed. Slechts weinigen van dit oranjelegioen weten echter hun zangcapaciteiten uit te bouwen. Tom Musca is anders. Hij slaagde er in om rustig zijn weg te zoeken in het huidige muzieklandschap. In 2005 leverde hij met ‘A Thousand Lives’ een eerste plaatje af. Nu is er met ‘Lucifer My Love’ een opvolger. Op dit album tracht Tom Musca naar eigen zeggen te werken rond de strijd met het lot en de duivel, die hij de status van gevallen engel opnieuw wil aansmeren.
Tom Musca uit zich door middel van een kenmerkende stem die qua timbre vaak de richting van Jeff Buckley uitgaat en die hij maar al te graag op Thom Yorkesiaanse wijze gebruikt. Daarnaast beschikt hij over een gelijkaardig accent als dat van Kane, wat de muziek gelukkig niet in de weg staat. Samen met z’n band, waarin ook broer Francis een plaats heeft, schept hij een soort van breed uitgesponnen indie-polderrock met zéér duidelijke Amerikaanse invloeden. In de meeste liedjes speelt drum een nadrukkelijke rol, iets wat niet onlogisch is aangezien Musca de voorbije drie jaar met drummer piMba aan deze plaat werkte.
‘Lucifer My Love’ begint enorm misleidend met wat mysterieuze pianotoetsen die al gauw gevolgd worden door cimbaalklanken en akoestische gitaar. ‘All this light made by you. All this light breaking through’ vormt vervolgens een mooie opening. Het lied ‘All This Light’ blijkt echter geen voorbode van wat volgen zal. Het tempo gaat namelijk omhoog en de intensiteit van de songs neemt toe. Maar te pruimen is deze opener zeker. Vanaf het tweede nummer volgen enkele grootse rockcomposities met soms loeiende gitaren, interessante tempowisselingen (‘Ghost’) en Musca’s onnavolgbare stem. Als hoogtepunt kan gekozen worden voor het meeslepende ‘Disappear’, waarin zowel trage passages als nagenoeg barokke rock vervat zit. Hoogtepunten noodzaken evenwel ook nummers die minder hoge toppen scheren. Zo had de elektronica in ‘Butter In Your Hands’ niet gemoeten. Ook de flauwe stadionrockimitatie, die in een garage lijkt opgenomen (‘Hungry Mouths To Feed’), vormt een uitbarsting die gerust in één of andere schuif kon blijven roesten. Maar verder kan hier nagenoeg enkel lovend over Tom Musca worden geschreven. Het slot van het album is aangenaam kabbelend. In de rockballad ‘Final Spin’ komt Toms stem nog eens uitstekend tot z’n recht. In ‘It’s the End Of the Day’ neemt hij vervolgens afscheid in stijl, met enkel rustig gezongen woorden: ‘It’s the end of the day, you have to go to bed’. Of de slaap werkelijk gevat zal worden is nu nog een open vraag…
Sommige mensen werden geboren met een klok van een stem. Op ‘Lucifer My Love’ is te horen dat Tom Musca één van hen is. In rockstijl weet hij de luisteraar bovendien te overtuigen dat hij eveneens in staat is om songs te schrijven die uitzonderlijk goed bij deze gouden strot passen. Dat het hierbij zowel om vrij trage ballads gaat, als om snedige rockwerkjes, is een extra troef. Het is met andere woorden een oerdegelijk, gevarieerd album, waarvan de muziek live waarschijnlijk nóg beter tot haar recht zal komen.
Meer over Tom Musca
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
