Dat het altijd schever kan, bewijst dit geschifte Franse trio wel! Voorheen speelde de band voornamelijk geflipte grindcore (vandaar de foute bandnaam), maar nu presenteert dit drietal een plaat vol parodieën op bestaande genres en bands, met hilarische teksten en een griezelig goede uitvoering. Weird Al Yankovic in metal: het kan dus.
Het album begint al met een epische intro waar de meeste heavy metal- of vikingbands een moord voor zouden doen en wanneer de eerste tonen van 'Quand J'étais Petit' losbarsten, is duidelijk dat Motörhead's 'Ace of Spades' aan de basis ligt: krek de rauwe stem van Lemmy, dezelfde, in rock 'n' roll gewortelde drumpatronen en het rauwe gevoel dat een leren jekker en een iets te strakke jeansbroek opwekken. Het wordt trouwens nog véél gewaagder: 'Pour Un Mosh' is een ultra-agressieve thrashcover van – jawel – het legendarische foute Franse chanson ''Pour Un Flirt'. Deze keer gaat de band er als een razende trein vandoor, met overheerlijke polkabeats en een gezonde portie gerag op de gitaar. 'Gremlins At The Gates' combineert het muzikale thema van de film 'Gremlins' met gitaarpartijen van At The Gates, wat als combinatie een schattige Gothenburgparodie geeft. 'Mountains of Maths' is dan weer Immortal pur sang: de ijzige riffs van Abbath en co. worden met liefde geplagieerd, maar vooral de tekst is om kreupel bij te liggen. In welk ander metalnummer worden immers namen als Thales en Pythagoras gescandeerd, terwijl de zanger een leerling speelt die duidelijk moeite heeft met de leerstof? 'Morbid Cocker' is 'You Can Leave Your Hat On' van Joe Cocker, maar dan door de Morbid Angel-mangel gehaald en de tekst is fijnzinnig gewijzigd in "I will cut off your head / Real slow / You can leave your head on". Net wanneer iemand denkt dat het niet gekker kan, komt 'Canidal Corpse' langs: een death metalnummer, compleet met laaggestemde gitaren en frentieke drums, dat geen vocalen krijgt maar wel degelijk hondengeblaf. Het trio wisselt zodanig snel en vaak van muzikale stijl ('Mechanical Chiwawa' is bijvoorbeeld een beukende parodie van Marilyn Manson) dat het niet makkelijk is om bij te blijven, maar de schitterende muzikale uitvoering en de compleet van de pot gerukte teksten maken het geheel ronduit heerlijk.
Ultra Vomit brengt niet alleen veruit de leukste plaat van het jaar, maar ook een album waar met liefde grote namen uit de metalen industrie worden geparodieerd, compleet met hilarische teksten. Wie na het horen van 'Je Collectionne Des Canards (Vivants)' (mét gekwaak in de laatste strofe) nog niet overtuigd is, heeft een wel bijzonder gevoel voor humor.
Meer over Ultra Vomit
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
