Los van begeleidend werk is het repertoire voor strijkensemble niet zo groot. Daarom dat een collectief als het Amsterdam Sinfonietta zich profileert met bewerkingen van strijkkwartetten. Na Beethoven en Shostakovich beproeven ze deze techniek op Brahms, met matig succes. Hun opname van Schönbergs voor strijkensemble geconcipieerde 'Verklärte Nacht' mag er daarentegen wel absoluut wezen.
Het strijkersensemble Amsterdam Sinfonietta heeft een goede reputatie als het aankomt op het begeleiden van belangrijke solisten, in concerto's van Mozart tot Mendelssohn. Ook moderne muziek wordt niet geschuwd en het ensemble maakt zich sterk in het maken van bewerkingen van bestaande (kwartet)muziek om zijn repertoire uit te bouwen. Hun kamermuziekmentaliteit (het ensemble speelt ook zonder dirigent) is de sterke basis om intiem geconcipieerde werken op grotere schaal uit te voeren.
De combinatie van werken die hier zijn opgenomen is niet toevallig. Schönberg was een belangrijk verdediger van Brahms' muziek. Hij benadrukte de progressieve elementen en gebruikte die voor een stuk zelf in zijn muziek. Zo ligt de techniek van ontwikkelende variatie die te vinden is in het eerste strijkkwartet van Brahms, waaraan hij voornamelijk in 1873 werkte, ook aan de basis van Schönbergs strijksextet 'Verklärte Nacht' dat in 1899 ontstond. De oorspronkelijke kwartetpartituur van Brahms is hier aangevuld met een baspartij. 'Verklärte Nacht' is dan weer een werk geïnspireerd op het gelijknamige gedicht van Richard Dehmel. Schönberg vertaalt de natuur en menselijke gevoelens naar muziek, zonder het stuk al te expliciet programmatisch te maken. Het is een werk van grote inventiviteit geworden waarin er op natuurlijke wijze continue ontwikkeling is. De oorspronkelijke versie werd door de componist zelf herschreven voor strijkorkest, om in 1943 een laatste correctie te ondergaan. Het is dankzij deze transcriptie dat het werk bekend geworden is.
Het van nature orkestraal klinkende strijkkwartet van Brahms krijgt door toevoeging van de baspartij nog meer symfonische allure. De vraag is of de innerlijke kracht van de vier intieme musici van het strijkkwartet in een grotere bezetting niet verloren gaat. Hoe goed de muzikanten van Amsterdam Sinfonietta ook op elkaar zijn ingespeeld, toch blijft hun versie van het Brahmskwartet iets plomp hebben in vergelijking met de enkelvoudige vierstemmigheid. Evenals bij Beethovenkwartetten is de transcriptie naar strijkensemble bij Brahms niet echt een goede zaak te noemen, de verwoede poging van het ensemble om er iets mooi van te maken ten spijt. Anders is het voor 'Verklärte Nacht', waarin Amsterdam Sinfonietta de enorme gebaldheid en algemene kamermuziekkwaliteiten zoals helderheid van texturen kan behouden, zoals we die ook vinden in bijvoorbeeld de sextetuitvoering van het Artemis Quartett versterkt met leden van het Alban Berg Quartett, en daarbij ook het grote gebaar en de power te kunnen bereiken van de orkestversie.
Pluspunt is de goede opnamekwaliteit en verzorging van het cd-boekje dat ook een Nederlandse vertaling bevat van het gedicht van Dehmel. De combinatie van werken die laat zien dat Brahms niet alleen die oerconservatieve componist was en dat Schönberg ook uitblinkt in zijn laatromantisch werk zijn een goede keuze. De mooie uitvoering van 'Verklärte Nacht' weegt echter niet op tegen de minder geslaagde bewerking van Brahms eerste strijkkwartet.
