Bij hun oprichting in 2000 leek het Quatuor Caliente een kort bestaan beschoren. Voor de samenstelling van viool, piano, contrabas en bandonéon is immers maar een heel beperkt repertoire geschreven. Meer bepaald zijn het eigenlijk quasi uitsluitend de tango's van de Argentijn Ástor Piazzolla die de aandacht van het ensemble trokken. Daarmee braken ze ook internationaal door: ze wonnen in 2004 de befaamde wedstrijd genoemd naar de componist en hun twee vorige releases voor het label Aeon stonden volledig in het teken van de zwoele, Zuiderse dans- en muziekstijl. In verscheidene contexten toerden ze met muziek van de componist, op wiens partituren ze een heel secuur licht lieten schijnen. Het Quatuor Caliente staat erom bekend de Piazzolla-clichés niet te bevestigen, maar juist door nauwgezette, genuanceerde uitvoeringen tot de essentie van de tango te komen.
Op 'Encuentro', de nieuwste cd van dit jonge kwartet, zijn hun basisingrediënten weer aanwezig. Men hoort echter niet de gekende, sentimentele Piazzolla-deuntjes passeren, maar wel late werken van de componist, die hij zelf samen met zijn elektrische band eind 1980 opnam. Men hoort een componist die is gaan flirten met jazz en fusion, maar in essentie de kern van de tango heel trouw is gebleven. De muziek is echter genuanceerder en ruwer dan datgene waarmee Piazzolla doorgaands vereenzelvigd wordt – aan de films van Wong Kar-Wai doet de muziek op deze cd in ieder geval niet denken.
Om te beginnen interpreteert het kwartet de drie 'Camorra's' van Piazzolla, samen met gitarist Laurent Colombani. Men ziet typische violistieke technieken en herkenbare tango-ingrepen voorbij komen, maar men merkt duidelijk dat Piazzolla in dit stadium van zijn leven verder wilde gaan dan de geijkte paden. Helaas blijft het bij flirten met jazz en andere genres die qua tonaliteit bij de jazz aanleunen. Piazzolla doet immers vaak beroep op meer bombastische ingrepen en hij hanteert zijn trukendoos iets te opzichtig. De componist was dan ook niet iemand die het graag subtiel speelde: zoals ook zijn tango's uit de jaren '60 van vorige eeuw langgerekt-melancholisch klonken, liggen de verrassingseffecten er hier vingerdik op. Erg is dat niet, want het Caliente kwartet interpreteert met een ongeziene zuiverheid. De muziek wordt er alleen maar warmbloediger door, maar gaat gelukkig niet overlopen van zoetigheid. Het kwartet vindt dus een perfect evenwicht tussen sfeer en partituur, wat eveneens een prachtige opname van het geestige 'Contrabajissimo' oplevert. Dat is een werk dat aan de hand van een cyclisch motiefje als een coherent stuk in elkaar steekt, waarna veel virtuoze ingrepen ten gehore worden gebracht. De finale climax mist verfijning, maar als zijnde een pompeus mopje niet minder verteerbaar dan de soms verrassend vooruitstrevende 'Camorra's'.
Tot slot nam het Quatuor Caliente ook drie werken van Gustavo Beytelmann op. Die componist was een vriend van wijlen Piazzolla en blijft tot op vandaag een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de moderne tango. Waar Piazzolla's zoektocht naar een versmelting tussen genres gestopt was, gaat die bij Beytelmann ruim twintig jaar later verder. Ook hier zijn de compositorische effecten doorzichtig en aan de vrije jazzmuziek ontleent Beytelmann excessieve piano-uitvallen en heftige vioolloopjes. Hier geldt echter hetzelfde motto: ondanks de doorzichtigheid wordt de muziek er niet minder aangenaam om. Zeker 'Otras voces' is een moderne tangovariant waar men met plezier in opgaat, niet in het minst om Vincent Maillards ronde vibrafoonklank.
De vraag die achterblijft, is wanneer een mens teruggrijpt naar een album als 'Encuentro'. Ondanks de topuitvoeringen gaat deze muziek immers vrij snel wennen en eenmaal men weet wat er komt, is het plezier bij deze muziek (die steunt op het effect) vrij snel verkorven. Zonder affiniteit met de tango hoeft men 'Encuentro' dus niet aan te schaffen, hoewel dit voor liefhebbers van het genre zonder de minste twijfel een aanwinst in de collectie is.
