Zelf noemt hij het 'Nouvelle Classique', maar wat er zo nieuw is aan een compilatie-album met een "best of classical music" is niet helemaal duidelijk. De formule had nochtans veel kunnen geven: DJ Rosenthal de la Vegaz is klassiek plaatjesdraaier van beroep en stond al in het voorprogramma van onder meer Vive la Fête geprogrammeerd. Zijn handelsmerk is echter klassieke muziek, hoewel hij niet de meest geloofwaardige looks heeft. Met witte baskets, een dure wagen en een naakte deerne in het cd-boekje, schept hij de ergste verwachtingen, die overigens snel bewaarheid worden: met oprechte kennis van zaken steekt 'Nouvelle Classique' niet in elkaar.
Het album is duidelijk een verijdeld curiosum. DJ Von Rosenthal de la Vegaz wil naar eigen zeggen jonge mensen motiveren om klassieke muziek te ontdekken. Positief is dat de uitvoeringen op deze cd in de meerderheid van de gevallen erg goed zijn. Zo duiken namen als Kiri Te Kanawa, Herbert von Karajan, Paävo Jarvi, Janine Jansen en de Wiener Philharmoniker her en der op. Universal zal dus een hoop geld mogen ophoesten aan Deutsche Grammophon en Decca, maar dat is Von Rosenthals zorg uiteraard niet. Hij zette de plaatjes gewoon na elkaar en klaar was Kees. Een intentionele boog valt er op 'Nouvelle Classique' immers niet te bespeuren en van een "mix" kan hier amper sprake zijn. Hoe DJ's op een interessante manier aan de slag kunnen gaan met klassieke muziek, bleek uit de inzendingen die het Klarafestival kreeg toen ze afgelopen editie een wedstrijd uitschreven voor beste Mahler-remix. Shameboy deed toen zijn duit in het zakje met zware beats, en dat duo had tenminste begrepen waar "mixen" op aankomt. Op zijn minst moet er sprake zijn van lagen boven elkaar leggen, maar dat doet DJ Rosenthal bijna nooit. Hij heeft gewoon een aantal stukken uitgekozen, die telkens een seconde of vijf laten overlappen, en de klus als af beschouwd.
Wie deze creatie dus gaat vergelijken met gedurfde voorbeelden uit het genre, zoals de 'Recomposed Series' bij Deutsche Grammophon, waarin belangrijke figuren uit de hedendaagse elektronische wereld aan de slag gaan met klassieke muziek, beseft hoe eenvoudig deze man er zich heeft vanaf gemaakt. DJ Von Rosenthal heeft echter ook geen artistieke pretenties: ongeveer een vijfde van de cd bestaat uit moderne filmmuziek (nouvelle classique?) en zelf noemt hij het schijfje "sensual classical music for in the bedroom". De recensent bij Het Parool neemt de juiste woorden in de mond als hij het heeft over "een curieuze muzikale nivelleringsgedachte" en "als we met dit geheel, dat kraak noch smaak heeft, jongeren aan de klassieke muziek moeten krijgen, dan zijn we verloren". Los van de aangename stukjes op zichzelf dus een artistiek niemendalletje.
