Toen de Russische pianiste Anna Vinnitskaya in 2007 de Koningin Elisabethwedstrijd won, zeiden veel muziekcritici dat er voor haar een grote carrière in het verschiet lag. Dat ze gestaag bouwt aan het imago van belangrijke pianiste blijkt uit haar voorzichtige aftasten van het repertoire bij het label Naïve, waarbij ze nog niet helemaal internationaal is doorgebroken. Nochtans zijn haar recitals berucht aan het worden, vooral als er Russische muziek op het programma staat. Zo reisde ze afgelopen seizoen nog af naar de Handelsbeurs in Gent met onder meer een Prokofiev-sonate in haar koffer, wat een concertavond zou opleveren die men niet snel zal en kan vergeten. Het is dan ook heugelijk nieuws dat de nieuwste opname van Vinnitskaya alweer Prokofiev serveert. Deze keer echter geen pianosonate, maar een heus pianoconcerto. Het kwaliteitsvolle Deutsche Symphonie-Orchester Berlin begeleidt en Gilbert Varga, de dirigent die de pianiste ook begeleidde toen ze het Elisabethconcours won, neemt het dirigeerstokje in handen.
Varga is niet meteen de grootste visionair en in dit repertoire, waarin naast Prokofiev ook Ravel op de proppen komt, kan hij alleen maar oerdegelijk dirigeren. Gelukkig heeft het Deutsche Symphonie-Orchester Berlin een aantal sublieme solisten, wat vooral in Ravel zijn vruchten afwerpt. De houtblazer-solo's zijn daar telkens prachtig, terwijl de kopers in Prokofiev een schitterend evenwicht vinden. Vanaf de eerste maten van dit tweede pianoconcerto zit de sfeer perfect en dankzij haar grote affiniteit met de Russische componisten houdt Vinnitskaya de spanningsboog voortdurend gaande. Ze durft zelfs ruimte nemen hier en daar, in de vorm van een tragere interpretatie van de laatste delen, alsook speelt ze de befaamde cadens uit het eerste deel met een grote transparantie en beheersing. Het werk wordt er minder pompeus, maar juist poëtischer door, wat een sublieme versie oplevert van dit concerto. Anderzijds is Vinnitskaya ook weer niet het soort muzikant die met een totaal andere invalshoek naar dit bijna uitgemolken repertoire kijkt. Zodoende klinkt haar Prokofiev weliswaar briljant, maar nog steeds eerder braaf.
Voor Ravel heeft de pianiste dan weer niet de gebruikelijke Franse naturel in petto, en dat stoort een klein beetje. Het orkest levert uitstekend werk, maar Vinnitskaya sleept niet altijd mee en lijkt af en toe achter de feiten aan te hollen. De link tussen Ravels 'Pianoconcerto in G' en Prokofievs tweede pianoconcerto is de percussieve aanpak van beide componisten, maar waar die bij de Russen (denk bijvoorbeeld ook aan Rachmaninov) vaak dramatisch en drammerig wil zijn, had Ravel juist een speelse en dikwijls frivole partituur voor ogen. Dat had hij "afgekeken" van Stravinsky en van de jazz, die hij op een reis naar Amerika in 1928 had leren kennen. Vinnitskaya maakt echter te weinig een klik en haar uitvoering van Ravels prachtige concerto staat dus een beetje op losse schroeven. Uiteraard blijft het werk fantastisch, maar dat is meer de verdienste van de componist dan van de uitvoerder. Echt storen doen Vinnitskaya's twijfels echter niet, ook niet in het mijmerende tweede deel waarin Ravel heel zacht georkestreerd heeft.
Recensent David Hurwitz bij ClassicsToday besluit zijn review van deze cd met de woorden "In today's market, this is a pointless release, but Vinnitskaya remains an artist to watch", maar dat is alles bij elkaar een iets te brute conclusie. De melancholie en de emotionele kracht van de Prokofiev en de spitsvondigheden en burleske uitvergrotingen naast de tristesse van het zachte tweede deel bij Ravel zorgen alles bij elkaar toch voor een aangename ervaring. Niet meteen een noodzakelijke aanvulling op de bestaande opnames, maar wel een verdienstelijke, mooi vormgegeven en meeslepende cd.
