Voor een solorecital rond de ultracomplexe altvioolsonate van György Ligeti kan een muzikant kiezen uit twee grote mogelijkheden: ofwel koppelt de artiest enkele werken uit de grote canon aan het moeilijke werk, zoals de schitterende altviolist Antoine Tamestit live deed in de Handelsbeurs afgelopen november, ofwel kiest men exclusief voor moderne partijen en brengt men dus ineens een heleboel avant-garde tot bij de luisteraar. De jonge Française Geneviève Strosser kiest voor de tweede aanpak, en programmeert naast Ligeti nog een pak moeilijker muziek, met Heinz Holliger, Franco Donatoni, Helmut Lachenmann en Giancinto Scelsi op de agenda. In een dik uur toont ze met welke zieleroerselen ze zich de voorbije jaren heeft beziggehouden, en hoe ze zich technisch heeft toegelegd op het ontwikkelen van een sublieme virtuositeit. Dat die niet altijd weet te ontroeren, ligt volledig aan de gekozen muziek, die soms zodanig ver gaat in het experiment dat de oren er haast onder beginnen te lijden.
Als aperitief speelt Strosser 'Trama' van de Zwitserse hoboïst-componist Heinz Holliger, een werk dat via een cd met familielid Ursula Holliger, topviolist Thomas Zehetmaier en pianist en componist Thomas Larcher al een zekere graad van bekendheid bereikte dankzij ECM. In haar interpretatie streeft Strosser naar eenzelfde gedrevenheid en haar vlotte tempo stuwt de compositie naar een droomachtige sfeer. De technische beheersing en de mogelijkheid om de altviool ook piepend en snerpend te laten klinken, zijn hier uiterst belangrijke factoren die vast deel uitmaken van de uitvoeringspraktijk.
In vergelijking met Holliger's penetrante 'Trema', klinkt de zesdelige altvioolsonate van György Ligeti een pak lichter verteerbaar. Vooral het openingsdeel, 'Hora lunga', is een klassieker onder altviolisten, met het slepende eerste deel dat integraal op een enkele snaar wordt gespeeld. In dit deel legt Ligeti het emotionele fundament van de solosonate, waar in latere delen naar teruggegrepen wordt. De intensiteit en de pijnigende lyriek van dit deel worden verder in het werk niet meer geëvenaard, maar Strosser weet door het vermijden van uitvergrotingen in dat eerste deel, een groot spanningsveld over de verschillende segmenten heen te leggen. Het 'Hora lunga' is daarom soms nogal zwakjes in deze interpretatie, maar gezien Strossers keuze het werk in zijn geheel ten goede komt, mag men zeker van een bewonderenswaardige en moedige keuze spreken. 'Loop', het wervelende tweede deel, is korter en krachtig in Strossers uitvoering, die expliciet klemtonen legt. 'Fascar', met een eens te meer tergende openingslijn, wordt intrinsiek mooi opgebouwd, met goed resonerende dubbelgrepen die een grote diepte suggereren. Het korte 'Prestissimo con sordino' wordt plots gebroken door een heftig 'Lamento', dat een dreigende en angstaanjagende elegie lijkt bij momenten. De 'Chaconne' als slotdeel grijpt Ligeti aan als een soort duivelse, satanistische dans, waarmee Ligeti een opvallende stuk tussen de wielen steekt van de Bach-traditie.
'Ali' van Franco Donatoni, een pionier uit de moderne Italiaanse compositieschool, experimenteert met klankkleuren en ontwikkelt een aartsmoeilijk kluwen vol ritmische en tonale valkuilen, zowel voor uitvoerder als voor luisteraar. De Duitse componist Helmut Lachenmann, die een belangrijk figuur is binnen de "musique concrète", staat erom bekend met ongewone effecten binnen intstrumentatie aan de slag te gaan. Zijn 'Toccatina' gaat echter dusdanig ver in het ontleden van de muzikale mogelijkheden op altviool, dat de continuïteit van het luisteren volledig doorbroken wordt. Ook 'Manto' van Giancinto Scelsi gaat te ver in de diepte, met als bezwerend bedoelde zanglijnen die een brug te ver zijn.
Had de cd opgehouden aan het werk van Donatoni, dan was het genie van Geneviève Strosser nog indrukwekkender op de luisteraar overgekomen. Door haar dwepen met onbevattelijke componisten zoals de twee laatstgenoemde, doet ze echter wat afbreuk aan haar eigen visionaire uitvoeringen van daarvoor.
